Τη Δευτέρα 3 Νοέμβρη ξεσπούν δυναμικές κινητοποιήσεις κρατουμένων στα σωφρονιστικά καταστήματα της χώρας. Μέσω της μαζικής αποχής συσσιτίου και της απεργίας πείνας, απαιτούν την αποδοχή και πραγματοποίηση των αιτημάτων τους, για καλύτερες συνθήκες κράτησης.
Η δημιουργία και η ύπαρξη της φυλακής, έχει τη ρίζα της στην αναγκαιότητα της εκάστοτε εξουσίας, να εξοντώσει οποιαδήποτε μορφή αντίδρασης θεωρείται επικίνδυνη γι’ αυτή. Παρουσιάζεται ως εγγυητής της ομαλής λειτουργίας της κοινωνίας και εναντιώνεται σε όσους παραβαίνουν τους καταναγκαστικούς κανόνες που η εξουσία επιβάλλει. Η φυλακή είναι η πιο εγκληματική και χυδαία έκφανση του δημοκρατικού καθεστώτος, καθώς και ένα από τα πιο αντιφατικά στοιχεία του, αφού αποκηρύσσει ανθρώπους που γεννήθηκαν μέσα σ’ αυτό και τις δομές του.
Ο εγκλεισμός στα κάτεργα του κράτους, αρχικά στοχεύει στην τιμωρία,στον σωφρονισμό,στην καταστολή και έπειτα στην εξάλειψη συμπεριφορών που παρεκκλίνουν από την “κανονικότητα”. Αποσκοπεί στη δημιουργία πειθήνιων σωμάτων, εύπλαστων και πρόθυμων να υπακούν και να υποτάσσονται στα θέλγητρα των εξουσιαστών. Οι μέθοδοι υπόταξης των κρατουμένων ολοένα και εντείνονται για να επιβάλλουν τον σύγχρονο ολοκληρωτισμό.
Η κατασκευή φυλακών εκτός αστικών κέντρων, η λοβωτομημένη επικοινωνία, η στέρηση αδειών, οι εξαντλητικές συνεχείς μεταγωγές έχουν ως σκοπό την αποξένωση και την αποκοπή των έγκλειστων, από το κοινωνικό τους περιβάλλον (φίλοι, συγγενείς). Μέσα από την απομόνωση, που είναι ένας από τους βασικούς όρους της υποταγής, επιδιώκουν να καταστήσουν τους φυλακισμένους κοινωνικά ανάπηρους, μοναχικούς άρα και αδύναμους.
Η συστηματοποίηση του χρόνου μέσα στη φυλακή, ο εξαναγκασμός καθημερινών δραστηριοτήτων, η εργασία που παρουσιάζεται ως ευεργέτημα -δουλεύοντας μια μέρα εκτίεις δυο μέρες ποινής- όλα αυτά προσπαθούν να μετατρέψουν τους κρατούμενους σε αναλώσιμα γρανάζια παραγωγής και κατανάλωσης, πειθαρχημένους και πρόθυμους δούλους που θα προσφέρουν με χαρά κι ευγνωμοσύνη ίσως, τις υπηρεσίες τους στους αφέντες.
Μια ακόμη βασική μέθοδος καταστολής των ανθρώπων μέσα στη φυλακή είναι οι εξαρτησιογόνες ουσίες. Τα ναρκωτικά διοχετεύονται από το κράτος είτε παράνομα, είτε νόμιμα (ψυχοφάρμακα) εξυπηρετώντας δύο σκοπούς. Αφενός, δημιουργούνται ιεραρχικές σχέσεις ανάμεσα στους προμηθευτές (ανθρωποφύλακες), σ’ αυτούς που τα διακινούν (ρουφιάνοι- τσιράκια του κράτους), και σ’ εκείνους που είναι εξαρτημένοι. Αφετέρου, είναι το πιο δραστικό μέσον αποτροπής οποιαδήποτε εξεγερτικής διάθεσης, καθώς εξασθενεί και αφοπλίζει σώμα και νου.
Τα βασανιστήρια, η αποκρουστική συμπεριφορά και η έλλειψη ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης στοχεύουν στην εξαθλίωση και στον εξευτελισμό της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Η συνεχής επιτήρηση μέσα από τις κάμερες, το σωματικό έλεγχο, τις αιφνίδιες εφόδους μέσα στα κελιά, επιδιώκουν να δημιουργήσουν ένα κλίμα φόβου, την αίσθηση πως ο φυλακισμένος δεν μπορεί να κρυφτεί, ούτε να ξεφύγει από τη συνεχή επίβλεψη των δεσμοφυλάκων. Θέλουν να καταστήσουν ξεκάθαρο για το ποιος κρατάει τα λουριά, τα γκλοπ, τα όπλα.. Τα σωφρονιστικά ιδρύματα είναι στην ουσία μία διαρκής υπενθύμιση, πως οι εξουσιαστές είναι εδώ για να επιβάλλουν την πιο βίαιη, ολοκληρωτική και τελειωτική, τη στέρηση της ελευθερίας.
Η φυλακή είναι ουσιαστικά μια μικρογραφία της κοινωνίας. Μιας κοινωνίας του νόμου και της τάξης, της ρουφιανιάς και του γλειψίματος, της αυθαιρεσίας και του βολέματος, που επιδιώκει την κοινωνική ειρήνη. Την ειρήνη δηλαδή, ανάμεσα σε αφεντικά και δούλους, πλούσιους και φτωχούς, εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενους, ώστε να εξασφαλίσει τη διαιώνιση της διαφθοράς, της ιεραρχίας, της εξουσίας.
Η υπόσταση της φυλακής δημιουργεί τη ψευδαίσθηση, που κάνει τον μικροαστό, τον πολίτη -αυτό το δημόσιο πράγμα που εκτόπισε τον άνθρωπο (Νταριέν) να πιστεύει πως είναι ελεύθερος μέσα σ’έναν σκλάβο κόσμο. Όμως, τα τείχη και τα κάγκελα των κολαστηρίου δεν είναι ικανά να φυλακίσουν τις συνειδήσεις των αγωνιστών. Δεν καταστέλλουν, δεν εφησυχάζουν, δεν αποτρέπουν τις εξεγερτικές διαθέσεις ούτε μέσα ούτε έξω απ’αυτά.
“Όσον αφορά τις ταλαιπωρίες και τις δοκιμασίες που κάποιοι από μας υπόκεινται κατά τη διάρκεια της ομηρίας τους στα σωφρονιστικά καταστήματα αυτής της χώρας, διαβεβαιώνουμε τους πάντες ότι το μόνο που επιτυγχάνουν είναι να ποτίζουν με σταγόνες το άγριο άνθος της οργής και της εκδίκησης.”
Γιάννης Δημητράκης, φυλακές Αλικαρνασσού, 18/10/07
Δεν αποσκοπούμε σε καλύτερους όρους αιχμαλωσίας
Δεν επιζητούμε την εξυγίανση των φυλακών
Το γκρέμισμα τους θα είναι μόνο η αρχή,
της ολοκληρωτικής καταστροφής της υπάρχουσας κοινωνίας
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΩΝ ΟΜΗΡΩΝ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ
ΟΥΤΕ ΠΟΙΝΙΚΟΙ ΟΥΤΕ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ
ΜΠΟΥΡΛΟΤΟ ΚΑΙ ΦΩΤΙΑ ΣΕ ΚΑΘΕ ΦΥΛΑΚΗ
Κατειλημμένο στέκι Ναδίρ