«Αυτό, όμως που ποτέ δεν θα καταφέρουν να φυλακίσουν
είναι η ελεύθερη επαναστατική μου συνείδηση.
Αυτό που δεν θα καταφέρουν να εμποδίσουν
είναι η συνέχιση της παραγωγής του ριζοσπαστικού εξεγερσιακού μου λόγου,
ακόμα και μέσα από τη συνθήκη του εγκλεισμού»
(Χάρης Χατζημιχελάκης μέλος του πυρήνα φυλακισμένων της Σ.Π.Φ)
Στις 4 Οκτώβρη 2011 έγινε εισβολή από μπάτσους στο Αναρχικό Στέκι Ναδίρ( για 2η φορά) με αφορμή τον ξυλοδαρμό μια μέρα πριν 2 ακροδεξιών στο κέντρο της Θεσσαλονίκης στην περιοχή της Ροτόντας. Ανάμεσα στις κινήσεις αλληλεγγύης που έγιναν προς το Αναρχικό Στέκι Ναδίρ, δημοσιεύεται και ένα κείμενο αλληλεγγύης από την Επαναστατική Αναρχική Οργάνωση Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς & τον Αναρχικό αιχμάλωτο πολέμου Θεόφιλο Μαυρόπουλο. Στο κείμενο αυτό η εισβολή των μπάτσων ερμηνεύεται ως εκδικητική κίνηση του κράτους για τους τραυματισμένους συνεργάτες του και τελειώνει με την φράση «Ούτε ένα χιλιοστό πίσω, εννέα χιλιοστά στα κεφάλια των μπάτσων».
Η αστυνομία σκέψης είναι εδώ
Από την αρχή (υπόθεση Χαλανδρίου) μέχρι τώρα η υπόθεση της ΣΠΦ είναι μια πιλοτική υπόθεση όπου έχουμε ποινικοποίηση των φιλικών σχέσεων, προσπάθεια έκδοσής συντρόφων στο εξωτερικό, ειδικά δικαστήρια, fast track δίκες, ειδικά διαμορφωμένες αίθουσες, παρακράτηση ταυτοτήτων των αλληλέγγυων, μη απομαγνητοφώνηση της δίκης , συνεχείς μεταγωγές, απομονώσεις και πειθαρχικά . Πλέον και με αφορμή την έκδοση κειμένου για αλληλεγγύη στην κατάληψη μας έχουμε και την περίφημη δίωξη με το άρθρο 184 του Ποινικού Κώδικα που αναφέρει «Όποιος δημόσια με οποιονδήποτε τρόπο προκαλεί ή διεγείρει σε διάπραξη κακουργήματος ή πλημμελήματος τιμωρείται με φυλάκιση μέχρι τριών ετών»
Έτσι λοιπόν το τελευταίο διάστημα έχουν ασκηθεί 3 διώξεις εναντίων της ΣΠΦ και εναντίον του Θεόφιλου Μαυρόπουλου.
Συγκεκριμένα :
· Δίωξη είναι για το κείμενο «Αλληλεγγύη από τη ΣΠΦ και το Θ. Μαυρόπουλο προς το αναρχικό στέκι ΝΑΔΙΡ»
· Τη δίωξη για το κείμενο «Σχετικά με τη νέα δίωξη για το κείμενο αλληλεγγύης στο στέκι Ναδίρ»
· Δίωξη για την ανάληψη ευθύνης για τον εμπρησμό στο Studio ATA, το οποίο σύμφωνα με τη δικογραφία οι δέκα σύντροφοι ανέβασαν στο internet, ενώ βρίσκονταν ήδη στην φυλακή ενώ η ευθύνη για την συγκεκριμένη ενέργεια έχει αναληφθεί από την ομάδα «Αποκλίνουσες συμπεριφορές για τη διάδοση του επαναστατικού τερορισμού – Διεθνές Επαναστατικό Μέτωπο.»
Άλλες 2 περιπτώσεις
Το τελευταίο εξάμηνο έχουμε επίσης ενίσχυση αυτής της ειδικής πρακτικής από τη μεριά του κράτους αφού έχουμε και σε άλλες περιπτώσεις την επιβολή ειδικών περιοριστικών όρων σε άτομα που ο εισαγγελέας είτε παύει την προφυλάκιση τους, είτε αποφασίζει άμεσα την επιβολή τέτοιων όρων.
Συγκεκριμένα :
1. Στον Παναγιώτη Μασούρα (καταδικασμένος για την Ε.Ο. Σ.Π.Φ. ) και στην Στέλλα Αντωνίου (κατηγορούμενη για την Ε.Ο.Σ.Π.Φ. & για την υπόθεση της 4ης Δεκέμβρη 2010) οι οποίοι δεν έχουν σχέση με τους Πυρήνες τους επιβλήθηκαν και οι εξής περιοριστικοί όροι:
· Απαγόρευση επικοινωνίας με κάθε τρόπο με τους συγκατηγορούμενούς τους,
· Απαγόρευση εισόδου στα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα και τα προαύλια αυτών,
· Αναγκαστική διαμονή στον τόπο της δηλωμένης κατοικίας τους,
· Απαγόρευση εξόδου από τη χώρα και την Αττική,
· Παρόν στο τμήμα της περιοχής τους δυο φορές το μήνα.
2. Στον συλληφθέντα στην αντικατασταλτική πορεία στην Βέροια (26 Μαΐου 2012) του επιβλήθηκε περιοριστικός όρος :
· «απαγόρευση συμμετοχής σε δημόσιες συναθροίσεις, (συγκεντρώσεις) και πορείες»
Οι πιο πάνω περιοριστικοί όροι οι οποίοι δεν έχουν λάβει την απαραίτητη σημασία που θα έπρεπε και δεν έχουν απαντηθεί επαρκώς είναι επίσης, όπως και με τη δίωξη κειμένου, εξέχουσας σημασίας.
Τέτοια δικαστικά πραξικοπήματα, η τελευταία φορά που επιβλήθηκαν ήταν το 1995 στην περίπτωση του αναρχικού Χριστόφορου Μαρίνου όπου του είχε επιβληθεί ο περιορισμός κατ οίκον. Τέτοιου είδους μεθοδεύσεις από την πλευρά του κράτους, πιστή αντιγραφή από αντιτρομοκρατικούς νομούς άλλων χωρών, βγαλμένες από άλλες εποχές, προσβάλλουν την ιστορία ενός ολόκληρου επαναστατικού κινήματος. Το κράτος μετράει αντανακλαστικά και αντιδράσεις, ζυγίζει την συνοχή του κινήματος και όλοι ξέρουμε ότι εάν δεν απαντηθούν μεθοδικά και αποφασιστικά αυτοί οι νέοι όροι, θα εγκαθιδρυθεί ένα ιδιότυπα σκληρό καθεστώς ομηρίας για τους πολιτικούς κρατούμενους αφήνοντας μία επικίνδυνη παρακαταθήκη. Η απάντηση πρέπει να είναι άμεση και ανυποχώρητη απέναντι στις πρωτοφανείς φρονηματικές διώξεις.
Όλα αυτά συμβαίνουν την στιγμή που η δημοκρατία έχει αποτύχει παταγωδώς να έχει την κοινωνική συναίνεση στον εκφασισμό ολόκληρης της κοινωνίας που θέλει να επιβάλει και το κράτος απροκάλυπτα πλέον δείχνει το πραγματικά σκληρό του πρόσωπο, όχι μόνο απέναντι στους αγωνιζόμενους αναρχικούς οι οποίοι αντιστέκονται στον σύγχρονο ολοκληρωτισμό που τείνει να επιβληθεί σε ολόκληρη την κοινωνία, αλλά το ίδιο επιχειρεί και στο χώρο της εργασίας με την κήρυξη των απεργιών ως παράνομες και καταχρηστικές όταν γίνονται πραγματικά απειλητικές και φτάνουν κοντά στην πραγματοποίηση των στόχων τους. Κάνει το ίδιο ,δηλαδή ποινικοποιεί την αντίσταση, εξοπλίζει το νομικό του πλαίσιο και φτάνει στο ασύλληπτο σημείο να λογοκρίνει την έκφραση του λόγου και της σκέψης.
Δυστυχώς για την εξουσία όμως, οι ιδέες είναι ασύλληπτες..
Λίγα λόγια για την περίπτωση της Ε.Ο. Σ.Π.Φ.
Η περίπτωση της Ε.Ο. Σ.Π.Φ. χαρακτηρίζεται αναμφίβολα από κάποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά όπως η μαχητική και ανυποχώρητη στάση της, η συνέπεια λόγων και έργων, το γεγονός ότι μέσα από τα κείμενα τους γίνεται κριτική και επίθεση σε όλο το φάσμα της κυριαρχίας και το γεγονός ότι για πρώτη φορά ασκήθηκε κριτική, στην ίδια την κοινωνία που κρατάει σε αρκετές περιπτώσεις παθητική και εθελόδουλη στάση. Οι Πυρήνες επίσης τόλμησαν να ασκήσουν κριτική στον αναρχικό χώρο , θίξανε θέματα ταμπού, μακριά από πολιτικαντισμούς. Ασχολήθηκαν με ζητήματα με τα οποία ο αναρχικός χώρος ασχολούνταν ακροθιγώς. Οι Πυρήνες μίλησαν άμεσα και κατανοητά ξεφεύγοντας από τα στενά πλαίσια της οικονομικής ανάλυσης, στοχεύοντας στο μυαλό και την συνείδηση μας καταδεικνύοντας επιτέλους ότι δεν φτάνει η πολυμασημένη ταξική-εργατική συνείδηση αλλά πρωτίστως χρειάζεται η διαμόρφωση μαχητικής επαναστατικής συνείδησης. Μίλησαν με υπαρξιακούς όρους καθημερινότητας.
Το κράτος από τη μεριά του αυτή την νέα τάση την αντιμετωπίζει με ότι καλύτερα όπλα έχει και όταν αυτά δεν αρκούν κατασκευάζει άλλα. Γι αυτό και έχει αναβαθμιστεί 3 φορές ο τρομονόμος. Το κράτος προσπαθεί να φιμώσει και να εκφοβίσει, να επιβάλλει την πνιγηρή σιωπή της συναίνεσης στον τέλειο διαρκώς κλιμακούμενο εκφασισμό της κοινωνίας που επιχειρεί.
Αντιλαμβανόμαστε την ύπαρξη και την δράση επαναστατικών οργανώσεων σαν μια μορφή αγώνα που ούτε προηγείται, ούτε έπεται της επαναστατικής διαδικασίας, αλλά αντίθετα αποτελεί μέρος της, μαζί με τις καταλήψεις , τα αυτοδιαχειριζόμενα ραδιόφωνα και τις υπόλοιπες δομές και τρόπους εκδήλωσης αναρχικών επαναστατικών προταγμάτων.
Αν αφήσουμε να περάσει τώρα η ποινικοποίηση της πρακτικής θεωρίας, δεν είναι μακριά η επιβολή όρων για την διεξαγωγή μια πορείας ,οι περιορισμοί κατ οίκον ,η απροκάλυπτη καταστολή καταλήψεων και εγχειρημάτων με ευτελή προσχήματα, η επιβολή υπέρογκων εγγυήσεων και γενικότερα η υλοποίηση όποιας διεστραμμένης ιδέας περάσει από το μυαλό του όποιου τυχάρπαστου εισαγγελέα.
Αν είμαστε μια φορά δίπλα στο πλευρό των αθώων που διώκονται από το κράτος,
είμαστε 100 φορές δίπλα στους «ενόχους».
Οι διώξεις κειμένων και η ποινικοποίηση ιδεών, αύτη η ιδιότυπη αστυνομία σκέψης είναι απολειφάδι μιας άλλης εποχής. Και εκεί θα γυρίσει.
Ούτε ένα χιλιοστό πίσω στο δίκαιο, στο θάρρος, στην αλληλεγγύη.
ΛΥΣΣΑ ΚΑΙ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ.
26 Ιουνίου 2012
ΑΝΑΡΧΙΚΟ ΣΤΕΚΙ ΝΑΔΙΡ
40 Εκκλησιές,
Θεσσαλονίκη