Γύρω από το Μπρίστολ, μεταξύ 9ης και 10ης Ιουνίου, αφήσαμε 7 κεραίες κινητής τηλεφωνίας τυλιγμένες στις φλόγες. Η καθημερινή συνέχιση της καπιταλιστικής κοινωνίας βασίζεται σε απρόσκοπτες ροές (εμπορευμάτων, ανθρώπων, πληροφοριών κι ενέργειας) και το δίκτυο των επικοινωνιών δεν αποτελεί εξαίρεση. Οι περιορισμένες χρήσεις αυτών των ροών, που οι περισσότεροι από εμάς μπορούμε να κάνουμε, απλά καλύπτουν με ένα προσωπείο τον τρόπο, με τον οποίον χρησιμοποιούνται κυρίως για να επιβλέπουν και να επιβάλλουν την κυρίαρχη τάξη και να αυξήσουν την εμβέλεια και τον έλεγχό της.
Χρειάζεται απλά να δούμε το πώς οι αξιές της συνδεσιμότητας, της ταχύτητας και της κινητικότητας, που βρίσκονται ενσωματωμένες σε ένα κινητό τηλέφωνο (για παράδειγμα) διευκολύνουν μια αμείλικτη καταναλωτική κουλτούρα και το ζητούμενο του να είσαι διαθέσιμος και ευέλικτος πάντα: τόσο προς όφελος του αφεντικού και του διαφημιστή, όσο και της οικογένειας και των φίλων σου. Αυτό συνάδει απόλυτα με τη σύγχρονη ανακατασκευή και αποκέντρωση του γιγάντιου παραγωγικού συστήματος, στο οποίο μας υποτάσσει αυτή η κοινωνία. Ο στόχος μας ήταν το να θέσουμε εμπόδια σε όλο αυτό.
Δύο κεραίες άναψαν ταυτόχρονα, η μία στο Hambrook και η άλλη έξω από το εταιρικό πάρκο Roam Hill, στο Coalpit Heath και οι δύο ιδιοκτησίας της Ο2. Επίσης, αυτή δεν είναι η πρώτη φορά που η Ο2 ξεχωρίζει για επιζήμιες πράξεις, λόγω των συμβολαίων που έχει σχετικά με τη βιομηχανία εγκλεισμού μεταναστών, με τους μπάτσους και με την παρακολούθηση για την υπηρεσία αναστολών. Μερικές ώρες αργότερα, μια τρίτη κεραία της Ο2 άναψε στο Coomble Dinge, την ίδια ώρα που μια τέταρτη φωτιά άναψε, αφού βρήκαμε πρόσβαση στις μονάδες αναμετάδοσης, που συνδέονται με τον τεράστιο πύργο τηλεπικοινωνιών BT, στο Lockleaze. Οι εταιρείες, των οποίων το σήμα επηρεάστηκε, είναι οι Ο2, Τ-Mobile, Orange και Vodaphone.
Αυτές οι εταιρείες συνδέονται με πολλούς τρόπους με τον τομέα του στρατιωτικού εξοπλισμού και οπλισμού, χρησιμοποιούν την εργασία φυλακισμένων και είναι διάσημες για την πρόθυμη συνεργασία τους στην ηλεκτρονική αστυνόμευση των μυστικών υπηρεσιών (τώρα που η παρακολούθηση δεδομένων είναι ευρέως γνωστή), ενώ δεν σταματούν να χρηματοδοτούν το πανεπιστήμιο της Οξφόρδης με τα εκτεταμένα ζωικά πειράματα. Αυτό έχει οδηγήσει σε επιθέσεις εναντίον των συμφερόντων τους στο Βερολίνο (σε θυγατρική της T-Mobile), στο Παρίσι (Orange) και στο Banbury (Vodaphone).
Για όλους τους παραπάνω λόγους, είναι πάντα καλό να βλάπτονται αυτές οι εταιρείες, από άποψη εγκαταστάσεων και οικονομικά και υπάρχει και το ζήτημα των ίδιων των κεραιών, οι οποίες ποιος ξέρει πόση ακτινοβολία εκπέμπουν στα είδη της περιοχής. Υπήρχαν ακόμα και δημοσιοποιημένες υποθέσεις στο Μπρίστολ, όπου πριν μερικά χρόνια μια γυναίκα παραπονιόταν για μια κεραία που τοποθετήθηκε στην ταράτσα της και αργότερα πέθανε από όγκο στον εγκέφαλο, ενώ μια κεραία γνωστή ως “ο πύργος της καταστροφής” αποσύρθηκε από το Staple Hill, μετά την κατακόρυφη αύξηση των καρκίνων. Έχουν συσσωρευτεί στοιχεία, που υποδεικνύουν πως η χρόνια χρήση κινητών τηλεφώνων κάνει ζημιά στο ανοσοποιητικό σύστημα, μειώνει τη γονιμότητα και προκαλεί όγκους εγκεφάλου και καρκίνους, ιδιαίτερα στους νέους. Πρέπει να ανφέρουμε πως η κεραία, που κάψαμε στο Coomble Dinge, είναι μία από τις τρεις που έχουν τοποθετηθεί στο γήπεδο του πανεπιστημίου, το οποίο χρησιμοποιούν και σχολεία και υπάρχουν πολλές τέτοιες ακόμα. Επιπροσθέτως, διεστραμμένοι τεχνικοί εργαστηρίων υποστηρίζουν πως έχουν συνάγει το συμπέρασμα, μετά από πειραματισμό σε άλλα θηλαστικά (χτισμένο πάνω στο βασανισμό όπως τόση επιστημονική έρευνα), πως η έκθεση ενώ το άτομο βρίσκεται ακόμα στη μήτρα “βλάπτει σημαντικά την εγκεφαλική λειτουργία, δομή και συμπεριφορά και υποστηρίζεται πως αυτές οι εκθέσεις μπορεί να συνεισφέρουν σε παιδικές διαταραχές”.
Αυτά τα προϊόντα μας διαθέτονταν και μας διατίθεντια ακόμα ως άκακα, παρόλο που σχεδόν κάθε έρευνα που υποστηρίζει κάτι τέτοιο χρηματοδοτήθηκε από την ίδια τη βιομηχανία, όταν δεν είχαμε ιδέα ότι η μακρά έκθεση επηρεάζει, με παρόμοιο τρόπο με τη διαφήμιση του ασβέστη και του τσιγάρου, πριν αρχίσουν να δείχνουν το θανατερό τους φόρο σε ζωές (για να χρησιμοποιήσουμε μόνο δύο γνωστά παραδείγματα από τα χιλιάδες). Αυτές τις μέρες, ακόμα και οι ερευνητές του πανεπιστημίου του Μπρίστολ παραδέχονται τους κινδύνους της χρήσης κινητών τηλεφώνων. Τι έκπληξη… Το μόνιμα καλωδιωμένο περιβάλλον αποδείχτηκε πως είναι τοξικό, ενώ η εταιρείες κάνουν μεγάλα κέρδη και η κυβέρνηση εισπράττει δισεκατομμύρια από φόρους και αδειοδοτήσεις. Για τους περισσότερους ανθρώπους, η μακρά επαφή με κινητά τηλέφωνα κι ασύρματα δίκτυα μοιάζει αναπόφευκτη, για τη δουλειά και για να αποφύγουν την κοινωνική περιθωριοποίηση, στο δρόμο, στα ΜΜΜ, στο σπίτι· βυθιζόμαστε με έναν όλο και πιο συσσωρευτικό τρόπο σε έναν δηλητηριώδη, αντιανθρώπινο και εχθρικό προς τη ζωή πολιτισμό, που μεγαλώνει κάθε μέρα.
Ένα επαναλαμβανόμενο χαρακτηριστικό της αποξένωσης, που τεχνολογίες όπως η κινητή τηλεφωνία καλλιεργούν μεταξύ των ατόμων, είναι το πόσοι εθισμένοι στη συχνή τους χρήση προτιμούν να στέλνουν γραπτά μυνήματα ή “tweets” για να αποφύγουν την πιθανότητα επαφής στην πραγματική ζωή και πόσοι νιώθουν ασφαλείς μόνο επικοινωνώντας πίσω από συσκευές. Είναι πλέον εντελώς κοινότυπο να περνούν οι άνθρωποι τις περισσότερες ώρες που είναι ξύπνιοι διαδρώντας με τη μία ή την άλλη οθόνη. Ανερχόμενες εφευρέσεις, όπως το Google Glass, προσπαθούν να κάνουν πλήρη αυτόν τον εγκλεισμό (αν και ένα μέρος τους βασίζεται σε υποδομές απρόσκοπτης αναμετάδοσης). Ως κοινωνία που ζει μέσω ιδιαίτερα πολύπλοκων τεχνολογιών, δεν κατοικούμε πλέον τελείως τα σώματά μας και το περιβάλλον μας, αλλά αντίθετα ένα κομμάτι της τεχνο-κυψέλης και δεν είναι πλέον μόνο τα nerds και οι νέοι, που αποκαλούν αυτήν την εικονική πραγματικότητα σπίτι τους. Καθώς η σφαίρα που κυριαρχείται από την τεχνολογία της πληροφορίας επεκτείνεται, ό,τι θεωρείται σημαντικό κοινωνικά στις πραγματικές μας ζωές συρρικνώνεται σε ό,τι μπορεί να ληφθεί και να μεταφερθεί από τη συσκευή, περιορίζοντας τα ανθρώπινα συναισθήματα και εμπειρίες. Ή σκεφτείτε την εμμονική παρόρμηση να θεωρούμε τη σύγχρονη ζωή ως κάτι που περισσότερο καταγράφεται λεπτομερώς στα “κοινωνικά” δίκτυα παρά βιώνεται, ως ένα παράδειγμα της αποικιοκρατίας του καπιταλισμού και της τεχνολογίας του.
Το να σχεδιάζεις και να ζεις την ύπαρξή σου ψηφιακά, επιτρέπει μια άνευ προηγουμένου παρακολούθηση και εμποδίζει την ενεργή εξέγερση ή έστω την αμφισβήτηση της κυρίαρχης τάξης, ενεργοποιώντας “ανωμαλίες” σε αυτά που καμιά φορά εθελοντικά μοιράζεσαι με τους “Φίλους” σου. Παράλληλα, η συντονισμένη εκμετάλλευση λαών σε όλον τον κόσμο και η οικολογική λεηλασία σε σημείο κατάρρευσης συνεχίζει να παχαίνει τις τσέπες των ίδιων πλούσιων παράσιτων και η βύθιση στην τεχνολογία δεν βοηθάει τους ανθρώπους ούτε να συνδεθούν, ούτε να νοιαστούν. Αντίθετα, εκατομμύρια λοιμοκτονούν εξαιτίας του ρόλου τους σε έναν τρόπο ζωής, που σκοτώνει τα πάντα.
Με μια αναρχική προοπτική, στην αναζήτηση απελευθερωμένης και εκπληρωτικής ύπαρξης, παλεύουμε για να απομακρύνουμε όλες τις τεχνολογίες, που γέννησε η τοξικοποίηση και η δουλεία των ορυχείων, των εργοστασίων και των βιομηχανικών υποδομών, καθώς και για να είναι η καθημερινή μας επικοινωνία όσο το δυνατόν αδιαμεσολάβητη. Το κατέβασμα αυτών των λίγων κόμβων δεν ήταν αρκετό για εμάς, δεν είναι απλά θέμα εγκατάλειψης της χρήσης μιας συγκεκριμένης συσκευής μόνο, αλλά διαγράφει ολόκληρο το κοινωνικό σύστημα, που μας παγίδευσε σε πρώτη φάση στην «αναγκαιότητα» και αυτή είναι η πρόκληση. Ανακαλύψαμε ότι οι κεραίες είναι ένας εύκολος τρόπος για να ξεκινήσουμε: είναι, απλά, θέμα καύσης λάστιχου ανάμεσα στα εκτεθειμένα καλώδια και φύγαμε μακριά. Στο Βόρειο Lankashire, οι Σκωτσέζοι χωρικοί έκοψαν ένα ακόμα. Με τον προβληματισμό πάνω στη ριζοσπαστική και αντι-βιομηχανική ιστορία στη Βρετανία (όπως είναι οι εξεγέρσεις στο Swing και το Luddite), καθώς επίσης και στη σύγχρονη αναρχική αντάρτικη δράση, μπορούμε να δούμε το πλεονέκτημα που προσφέρουν οι χαμηλής τεχνολογίας, φθηνές και εύκολα αναπαράξιμες τακτικές, για την καταστροφή των μηχανισμών που μας περιβάλλουν και μας φτωχαίνουν, για ένα παρόν πιο οικείο από ποτέ. Αυτές οι απανταχού παρούσες και πολύ ακριβές δομές εκτείνονται κατά μήκος κάθε πόλης, κωμόπολης και εκβιομηχανίζουν όλο και περισσότερο την ύπαιθρο, όπου κάποιες φορές βάφονται πράσινες, σε μια προσπάθεια να καμουφλαριστούν: και είναι αηδιαστικό το ότι έχουν φτιαχτεί ακόμα και φωλιές πουλιών και νυχτερίδων σε κάποιες από αυτές. Οι φύλακές τους δεν μπορούν να έχουν πάντα το νου τους σε όλες αυτές, έτσι επαφίεται στην εφευρετικότητα μας το να βρισκόμαστε ένα βήμα μπροστά και να ελαττώσουμε τις δυνάμεις τους. Και αυτό, αλλά και κάθε δίκτυο, έχει τα αδύναμα σημεία του, σ’ αυτές τις ρωγμές της αρχιτεκτονικής του ελέγχου, οι οποίες μας προσφέρουν δύναμη: μια καταστροφική ικανότητα, την οποία ιδιοποιούμαστε. Όσο οι υποσχέσεις της υπερ-τεχνοποίησης του σύγχρονου πολιτισμού συνεχίζουν να δείχνουν τη ρηχότητα τους, οι αντάρτες θα συνεχίσουμε να δρούμε ενάντια στις επιβλαβές εγκαταστάσεις και τον τρόπο ζωής που τις ταΐζει.
“…Η αντίσταση ενάντια στην Τεχνο-Βιομηχανική Μηχανή ζει μόνο μέσα από το μονοπάτι της απελευθέρωσης από κάθε εξουσία και τάξη, τρέχει προς έναν ορίζοντα γεγονότων, όπου τίποτα δεν έχει γραφτεί ακόμα.” – Επιστολή του Gianluca Iacovacci, από τη φυλακή CR San Michele
Η επίθεση μας δεν είναι ξεκομμένη από τη συνολική αναρχική ανατροπή με κάθε μέσο, η οποία φυσικά περιλαμβάνει την αλληλεγγύη με τους αιχμαλώτους μας, οι οποίοι βρίσκονται στα χέρια του εχθρού. Έναν άγριο χαιρετισμό από το Bristol στον Adriano Antonacci, καθώς και στο φίλο του και σύντροφο Gianluca (ΔΙΕΘΝΕΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ – ΑΤΥΠΗ ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ / Ανατρεπτικές Αντιπολιτισμικές Ατομικότητες), για του οποίου τις γενναίες μοναχικές δράσεις στη Ρώμη κατηγορείται και ο ίδιος. Ένα γεια στις νεοαναρχικές και αντι-αποικιακές ομάδες στο Hong Kong και την Αυστραλία και αλληλεγγύη στους 10 του Παρισιού, οι οποίοι κατηγορούνται για σαμποτάζ σε κερδοσκόπους των φυλακών.
Η επίθεση μας ήρθε σε μια στιγμή, που τα δίκτυα είναι ήδη υπερφορτωμένα με την υστερία του Παγκοσμίου Κυπέλλου, για να δείξουμε τη συνενοχή μας με τους αντάρτες μαχητές στη Βραζιλία, όσο εκείνοι απαντούν στη μαζική αποστέρηση και στις στρατιωτικοποιημένες εκκαθαρίσεις των μαραγκουπόλεων, για τη χλιδή των παιχνιδιών, με οδομαχίες και εμπρησμούς. Γιατί δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι το συναρπαστικό θέαμα, που διοργανώθηκε για να κάνει τους πλούσιους πλουσιότερους και να μας αποσπάσει την προσοχή από τις καθημερινές ταπεινώσεις μας, βασίζεται στην κρατική και καπιταλιστική βία κατά της αντίστασης των ιθαγενών και των φτωχότερων στη βραζιλιάνικη κοινωνία.
Δεν ξεχνάμε και τους Marie Mason και Eric McDavid: και οι δύο βρίσκονται πίσω από τα κάγκελα, μετά από την κρατική καταστολή και την παγίδευση, που ακολούθησε μετά από μια σειρά πρώιμων χτυπημάτων του Μετώπου Απελευθέρωσης της Γης, στις ΗΠΑ. Χρόνια μετά, ο αγώνας για την απελευθέρωση της γης δεν ηττάται, ούτε στο πνεύμα, ούτε στην πράξη. Ο αγώνας συνεχίζεται με επιδρομές και άδειασμα σε εκτροφεία γουνοφόρων ζώων, σε όλην τη Βόρεια Αμερική και εμπρηστικές επιθέσεις στη σκέψη των αδερφών μας, ανδρών και γυναικών, στα πολιορκημένα τουρκικά δάση, τους δρόμους της μητρόπολης της Costa Rica, ή στην τεχνο-βιομηχανική ανάπτυξη στην Ελβετία (στο τελευταίο σημείωμα: μια γρήγορη υπενθύμιση ότι οι συνεχιζόμενες νομικές απειλές εναντίον των απελευθερωμένων αναρχικών, Silvia, Costa και Billy, καθώς επίσης και την πρόσφατη εκδικητική μεταχείριση του Marco Camenisch με τη μεταγωγή του στις φυλακές, δεν έχουν περάσει απαρατήρητες από τους διεθνείς εκκινητές της φωτιάς).
Κάτω η κοινωνία που βασίζεται στην κυριαρχία της γης και όλων των πλασμάτων της.
Ζωντανά Σύρματα FAI/ELF
(14η συμβολή στο διεθνές «Σχέδιο Φοίνικας», ένα ακόμη μέρος ενός πολέμου, που ποτέ δεν θα περιοριστεί από κανένα νομικό κώδικα)
———
Μετάφραση: Inter Arma
Πηγή: 325