Εχτές 6/9/2013 ομάδα συντρόφων μοίρασε κείμενο αλληλεγγύης στις καταλήψεις, σε συναυλία του ετήσιου πολιτιστικού φεστιβάλ των Αισχυλείων.
ΟΙ ΙΔΕΕΣ ΔΕΝ ΕΚΚΕΝΩΝΟΝΤΑΙ, ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ.
Τον τελευταίο καιρό γινόμαστε όλοι μάρτυρες της αυξανόμενης καταστολής απέναντι στον κόσμο της αντίστασης και του αγώνα. Οι εξουσιαστές επιμένουν ότι ο νόμος και η τάξη θα επιβληθεί και εξαπολύουν ένα μοντέρνο κυνήγι μαγισσών ενάντια στους αγωνιστές και τους χώρους αντίστασης. Αυτό που πραγματικά εννοούν είναι ότι θα επιβληθεί ο νόμος της τάξης τους και για αυτό καταστέλλουν εγχειρήματα με ξεκάθαρα ταξικά χαρακτηριστικά.
Τον περασμένο χειμώνα το κράτος επιτέθηκε και σφράγισε κατειλημμένα κτήρια και αυτοδιαχειριζόμενα στέκια που αποτελούσαν αγκάθι για τα κατασταλτικά του σχέδια αλλά και για τα φασιστοειδή φερέφωνα του. Οι επεμβάσεις των μπάτσων ξεκίνησαν με την Βίλα Αμαλίας και συνεχίστηκαν με την πρώην ΑΣΟΕΕ, την κατάληψη Σκαραμαγκά, αλλά και την κατάληψη Λέλας Καραγιάννη. Τους καλοκαιρινούς μήνες το όργιο της καταστολής συνεχίστηκε σε αγαστή συνεργασία με τους φασίστες, που επειδή στον δρόμο εισέπρατταν μόνο κακώσεις και κατάγματα στοχοποιούσαν τους κατειλημμένους χώρους μέσω της βουλής. Έτσι οι επεμβάσεις συνεχίστηκαν στις κατειλημμένες εστίες των ΤΕΙ Ηγουμενίτσας, στη Θεσσαλονίκη (αναρχικό στέκι Ναδίρ, στέκια Αριστοτελείου Πανεπιστημίου, κατάληψη Ορφανοτροφείου στην Άνω Τούμπα), στις τρεις καταλήψεις της Πάτρας (Παράρτημα, Μαραγκοπούλειο, αυτοδιαχειριζόμενο στέκι ΤΕΙ Πατρών), σε στέκια στο εσωτερικό του Πολυτεχνείου της Πατησίων (Carthago, Μηχανουργείο και Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Αρχιτεκτονικής), στην κατάληψη της Βαλβείου Βιβλιοθήκης στο Μεσολόγγι και στην κατάληψη Αντιβίωση των Ιωαννίνων.
Το κράτος δικαιολογεί μέσα από τα ΜΜΕ όλες αυτές τις επιθέσεις στους κατειλημμένους χώρους λέγοντας μας ότι εφαρμόζει τον νόμο. Πραγματικά, αυτό κάνει, δηλαδή εφαρμόζει τους νόμους της άρχουσας τάξης. Είναι όμως καιρός να αμφισβητήσουμε κάποια αυτονόητα που μας περιορίζουν στη σκέψη και στη δράση. Ένα από αυτά είναι ο νόμος και το κράτος και έχουμε να πούμε ότι έχει πέσει μπόλικη δουλειά από τα δεξιά μέχρι και τα αριστερά ώστε αυτά να γίνουν ιερά. Έτσι έχουμε φτάσει στο σημείο να συζητάμε για το αν κάτι είναι νόμιμο ή παράνομο και όχι για το αν είναι δίκαιο ή άδικο, ενώ ταυτόχρονα ταυτίζουμε την κοινωνία με το κράτος. Ο νόμος στη πραγματικότητα είναι ένα εργαλείο του κράτους με το οποίο χειραγωγεί τις μάζες, τρομοκρατεί και διατάζει.
Δηλώνοντας περήφανα άνομοι θα μετατοπίσουμε το ζήτημα από το νομικό πεδίο στο κοινωνικό πεδίο και θα υποστηρίξουμε ότι οι καταλήψεις είναι χώροι ελευθερίας και αλληλεγγύης μέσα σε ένα κόσμο που ο καθένας κοιτάει την πάρτη του και ζει όλο και περισσότερο μόνος. Στους αυτοοργανομένους χώρους γίνονται μαθήματα αυτομόρφωσης, συλλογικές κουζίνες, προβολές ταινιών, συζητήσεις, συναυλίες και άλλα πολλά χωρίς την διαμεσολάβηση του χρήματος. Στους χώρους αυτούς είναι όλοι ευπρόσδεκτοι ανεξάρτητα από το αν είναι έλληνες ή όχι. Οι μόνοι που δεν επιτρέπονται είναι κάθε λογής μπάτσοι και φασίστες, δηλαδή οι πιο αντικοινωνικές κατηγορίες «ανθρώπων». Τι από όλα αυτά είναι αντικοινωνικό λοιπόν;
10-100-χιλιάδες καταλήψεις ενάντια σε ένα κόσμο υποταγής και θλίψης.
Άνομοι, Άνομες