“Ας μη ξεγελιούνται οι εχθροί και οι κακοπροαίρετοι. Η απεργία πείνας που πραγματοποιούμε δεν αποτελεί ούτε ικεσία, ούτε ένα είδος αναγνώρισης της εξουσίας ζητώντας την «ευαισθησία» και τον «ανθρωπισμό» της. Όχι η απεργία πείνας είναι η δημιουργία μίας ΠΡΟΚΛΗΣΗΣ που εξαπολύεται ως πέτρα ενάντια στην Βιτρίνα του δημοκρατικού ολοκληρωτισμού, για να σπάσει.
Μια πρόκληση που αποδεικνύει το πραξικόπημα της δημοκρατίας.
Γιατί η δημοκρατία σου δίνει το δικαίωμα να μιλήσεις, αφού πρώτα σου αφαιρεί το δικαίωμα να σκεφτείς, σου δίνει το δικαίωμα να διαμαρτυρηθείς, αφού πρώτα σου αφαιρεί τη δυνατότητα να πράξεις.”
Δήλωση για το δικαστήριο
του Χρήστου Τσάκαλου
και Δαμιανού Μπολάνο της ΣΠΦ
20 Απριλίου 2012
Εδώ και αρκετές μέρες κάποιοι σύντροφοι μας, έχουν ξεκινήσει απεργία πείνας στις ελληνικές φυλακές. Από τις 6 Απρίλη έχουν ξεκινήσει απεργία πείνας ο Αλέξανδρος Μητρούσιας, ο Κώστας Σακκάς και ο Γιώργος Καραγιαννίδης όπου απαιτούν την απελευθέρωση της αναρχικής Στέλλας Αντωνίου για λόγους υγείας και την άρση των προφυλακίσεων εναντίων τους.
Παράλληλα απεργία πείνας έχουν ξεκινήσει τα μέλη της ΣΠΦ:
· Γεράσιμος Τσάκαλος, Παναγιώτης Αργυρού και Χρήστος Τσάκαλος από τις 8 Απρίλη,
· Χάρης Χατζημιχελάκης, Δαμιανός Μπολάνο και Γιώργος Πολύδωρος από τις 17 Απρίλη,
ενώ σε προκαθορισμένες ημερομηνίες θα προστίθενται και άλλα μέλη της οργάνωσης κλιμακώνοντας έτσι τη δυναμική της απεργίας πείνας. Τα μέλη της ΣΠΦ απαιτούν την οριστική μεταγωγή των Παναγιώτη Αργυρού και Γεράσιμου Τσάκαλου στις φυλακές Κορυδαλλού από τις φυλακές Δομοκού.
Η συνέχιση της προφυλάκισης των 4 από τους 6 συλληφθέντες της 4 Δεκέμβρη 2010 είναι μια κλασσική περίπτωση εκδικητικής πολιτικής ομηρίας αφού έχουμε από την αρχή της υπόθεσης αδικαιολόγητη αναβάθμιση των κατηγοριών σε επίπεδο «τρομοκρατικής οργάνωσης» ενώ τον τελευταίο καιρό τους αποδίδονται επιπλέον κατηγορίες χωρίς αποδείξεις προκειμένου να παραταθεί η προφυλάκιση τους.
Η περίπτωση των Π. Αργυρού και Γ. Τσάκαλου έχει να κάνει με την τακτική της διάσπασης των μελών της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς σε διάφορες φυλακές της Ελλάδας κάτι που εφαρμόζεται από την αρχή της σύλληψης τους. Επιπλέον, επιλέγονται γι’ αυτούς οι νέες φυλακές κλειστού τύπου και οι πτέρυγες προστασίας το όποιο σημαίνει ότι είναι στην ιδία πτέρυγα με ρουφιάνους και βιαστές και σε ένα αυστηρά δομημένο περιβάλλον με αρκετές νεκρές ζώνες, ηλεκτρονικές κλειδαριές και κάμερες. Από την πρώτη στιγμή η στάση που κρατούν όλα τα μέλη της Ε.Ο. Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς είναι η αδιάκοπη ρήξη με το «σωφρονιστικό» και το δικαστικό σύστημα. Μια τέτοια ρήξη είναι και η άρνηση του σωματικού έλεγχου. Αυτή τους η άρνηση τους έφερε αντιμέτωπους με πειθαρχικά και απομόνωση αρκετές φορές όλο αυτό το διάστημα. Η περίπτωση της φυλακής Δομοκού είναι η πιο χαρακτηριστική. Εκεί που τη Δευτέρα 12 Σεπτεμβρίου 2011 ο θρασύδειλος ανθρωποφύλακας Χρήστος Κλιάρης, μαζί με ένα τσούρμο ομοίους του, επιτίθενται στους συντρόφους επειδή αρνούνταν τον σωματικό έλεγχο. Εκεί οι 2 σύντροφοι αντισταθήκαν σθεναρά υπερασπιζόμενοι την αρχική τους στάση και την αξιοπρέπεια τους. Μάλιστα τότε είχαν πραγματοποιηθεί διάφορες δράσεις αλληλεγγύης και συγκέντρωση έξω από τη φυλακή Δομοκού.
Γενικότερα, από τη μεριά του κράτους στην περίπτωση της συνωμοσίας παρατηρούμε την εισαγωγή της έννοιας της «εξαίρεσης» και του «ειδικού». Ειδικές συνθήκες κράτησης, ειδικές συνθήκες μεταγωγής, ειδικοί νόμοι (τρομονόμος), ειδικές συνθήκες διεξαγωγής δίκης, ειδικές προφυλακίσεις μέχρι και ειδική ποινική δίωξη κειμένου(για το κείμενο αλληλεγγύης προς το Αναρχικό Στέκι Ναδίρ). Ένα ειδικό καθεστώς από τη στιγμή που το κράτος βρίσκεται σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης.
Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΔΕ ΘΑ ΝΙΚΗΣΕΙ!
Η εποχή που διανύουμε δεν είναι εποχή χούντας. Είναι απλά η εποχή που η δημοκρατία αναγκάστηκε να αφήσει να φανεί το πραγματικό της πρόσωπο. Αυτό που υπάρχει γύρω μας είναι η δημοκρατία· πλέον χωρίς προσχήματα. Το κράτος βρισκόμενο σε μια επιθετική οπισθοχώρηση κάνει νέες προσλήψεις μπάτσων, προβαίνει σε μαζικά πογκρόμ μεταναστών στα αστικά κέντρα, οδηγεί ανθρώπους στην εξαθλίωση και σε αρκετές περιπτώσεις τελευταία στην αυτοκτονία. Μέσα σε ένα τέτοιο κλίμα έχουμε και τις προφυλακίσεις αναρχικών πολλές φορές χωρίς επαρκείς αποδείξεις. Και οι 2 υποθέσεις που αναφέρονται πιο πάνω έχουν τη δική τους βαρύνουσα σημασία. Το κράτος ρίχνει λάδι στη φωτιά· μετράει σιωπές και αντιδράσεις και πράττει ανάλογα. Είμαστε αλληλέγγυοι σε αυτούς που στέκονται με ψηλά το κεφάλι απέναντι στο κράτος. Σε αυτούς που υπερασπιζόμενοι τις πράξεις και τις ιδέες τους δεν συνθηκολογούν μπροστά στην έδρα του δικαστηρίου, στη θέση του διευθυντή των φυλακών και στην τζάμπα μαγκιά του ανθρωποφύλακα.
Επίσης σε απεργία πείνας βρίσκεται στο Νοσοκομείο πλέον των Φυλακών Κορυδαλλού από τις 4 Απρίλη ο Σπύρος Δραβίλας. Ο λόγος της απεργίας πείνας είναι οι συνεχιζόμενες και αναιτιολόγητες απορριπτικές αποφάσεις του Συμβουλίου της Φυλακής Δομοκού για 5μερη άδεια που δικαιούται τα τελευταία 2,5 χρόνια. Ο Σπύρος Δραβίλας έχει κατηγορηθεί για την απελευθέρωση του Βασίλη Παλαιοκώστα το 2006 από τις φυλακές Κορυδαλλού.
Είμαστε δίπλα σ’ αυτούς που ζουν και δρουν ενάντια στην εποχή τους.
Αλληλεγγύη στους απεργούς πείνας – Άμεση ικανοποίηση των απαιτήσεων τους!
από τις 4 Απρίλη ο Σπύρος Δραβίλας
Από τις 6 Απρίλη:
Αλέξανδρος Μητρούσιας, Κώστας Σακκάς, Γιώργος Καραγιαννίδης
από τις 8 Απρίλη: Γεράσιμος Τσάκαλος, Παναγιώτης Αργυρού, Χρήστος Τσάκαλος
από τις 17 Απρίλη: Χάρης Χατζημιχελάκης, Δαμιανός Μπολάνο, Γιώργος Πολύδωρος
Αναρχικό Στέκι Ναδίρ,
Thessaloniki