Ξεκινώντας θα θέλαμε να περιγράψουμε εν μέρει την σημερινή οικονομική και πολιτική κατάσταση του τόπου. Αναγνωρίζουμε ότι τα προσχήματα κατέρρευσαν και οι μάσκες έχουν πέσει. Βρισκόμαστε σε κατοχή, μια οικονομική χούντα των πολυεθνικών, των τραπεζών, ΔΝΤ και τρόικας. Οι πολιτικοί και τα κόμματα βρίσκονται σε πανικό χάνοντας πια την δημοτικότητα τους και κάνουν σπασμωδικές κινήσεις προσπαθώντας να καλύψουν αυτά που πλέον είναι ξεκάθαρα εχθρικά για τα συμφέροντα του προλεταριάτου με νέα σκληρότερα οικονομικά μετρά και συνεχή υποβάθμιση των ζωών μας.
Στο πλαίσιο αυτό το κράτος χειραγωγημένο πλέον από τους κατακτητές του θα υποβαθμίσει το βιοτικό επίπεδο, θα καταστείλει κινήματα πολιτών και απεργιακές κινητοποιήσεις, θα ξοδέψει εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ σε εξοπλισμό των κατασταλτικών μηχανισμών του, θα ασκήσει διώξεις και θα φυλακίσει αγωνιστές (περίπου 40 πολιτικοί κρατούμενοι), θα επιτεθεί στις δομές του ανατρεπτικού χώρου και σε κάθε εστία αντίστασης. Παρατηρούμε επίσης μια συντονισμένη προσπάθεια της κυριαρχίας, των φορέων της και των καθεστωτικών ΜΜΕ να τρομοκρατήσουν και να φιμώσουν, αποσκοπώντας στην εξαθλίωση των καταπιεσμένων και τη μετατροπή των ίδιων σε παθητικούς θεατές της ίδιας της ζωής τους με τη θεώρηση πως εναλλακτική δίοδος δεν υπάρχει κι έχουν έτσι ως αποτέλεσμα τον άμεσο συμβιβασμό με την υπάρχουσα κατάσταση που τους έχει επιβληθεί.
Σε αντίθεση με τις κοινωνικές αυτές συνθήκες ο αναρχικός – αντιεξουσιαστικός και ανατρεπτικός χώρος έχοντας μια μακρά ιστορία στη θεωρία και στην πρακτική της αντίστασης βρίσκεται σε θέση να προτείνει έναν νέο τρόπο οργάνωσης της κοινωνίας, μια νέα πρόταση ζωής.
Είναι επόμενο , αναμενόμενο και εύκολα προβλέψιμο ότι το κράτος θα επιτεθεί σε οποιαδήποτε ιδέα ή ενέργεια έρχεται σε ρήξη με αυτό και έχει να προτείνει κάτι καινοτόμο και ριζοσπαστικό πέρα από τα στείρα θεσμικά πλαίσια, τα κομματικά αδιέξοδα και τη διαμεσολάβηση της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Έτσι λοιπόν παρατηρούμε τα δυο τελευταία χρόνια πως το κράτος εξαπολύει μια άμεση και οργανωμένη επίθεση ενάντια στο λεγόμενο εσωτερικό εχθρό της κυριαρχίας που αποτελείται και από τον Α/Α χώρο, χρησιμοποιώντας όλα τα δυνατά μέσα που διαθέτει αφού έχει αναβαθμίσει το επιχειρησιακό αλλά και το νομικό κομματικής άμυνας του(αναβάθμιση του τρομονόμου, κουκουλονόμος, dna, κ.α) σε τέτοιο επίπεδο έτσι ώστε να το προσαρμόζει όπως οι κατασταλτικές διαθέσεις του το επιβάλλουν.
Στην ίδια λογική και πρακτική λοιπόν επιχειρούνται έφοδοι σε σπίτια αγωνιστών απλά και μόνο με μια ανώνυμη καταγγελία μπάτσου, πραγματοποιούνται προφυλακίσεις η ακόμα και φυλακίσεις συντρόφων με αβάσιμα αλλά και ανύπαρκτα στοιχεία, ποινικοποιούνται φιλικές και συντροφικές σχέσεις ενώ έντονο καθίσταται πλέον το φαινόμενο των επιθέσεων σε αναρχικές καταλήψεις η μια μετά την άλλη.
Ως αποτέλεσμα των κατασταλτικών μεθόδων της αστικής δημοκρατίας είχαμε την εισβολή των μπάτσων στο αναρχικό στέκι ρεσάλτο στο Κερατσίνι μια μέρα πριν την επέτειο της εξέγερσης της 6ης Δεκέμβρη το 2009 θέλοντας έτσι να τρομοκρατήσει τον κόσμο που θα παραβρισκόταν στην πορεία μνήμης του Αλέξη Γρηγορόπουλου. Πέντε μήνες αργότερα λαμβάνει χώρα έφοδος στην κατάληψη Ζαΐμη με αφορμή τον θάνατο τριών εργαζομένων της τράπεζας marfin στη μεγαλειώδη απεργιακή πορεία της 5ης Μάη του 2010. Αναγνωρίζουμε ότι το κράτος επέλεξε συνειδητά την επίθεση στη συγκεκριμένη κατάληψη λόγω του δυναμικού αγώνα χρόνων που την χαρακτήριζε. Ακριβώς ένα μήνα αργότερα σειρά θα έχει η Θεσσαλονίκη όπου πιο συγκεκριμένα γκρεμίζονται όλα τα λυόμενα της σχολής καλών τεχνών στο χώρο του Α.Π.Θ. στον οποίο στεγάζονταν κάποιες καταλήψεις. Χρησιμοποιώντας λοιπόν ως πρόφαση την διάθεση του πανεπιστήμιου να εκμεταλλευτεί τον χώρο (πράγμα το οποίο ποτέ δεν συνέβη) το κράτος θα εκκενώσει και θα γκρεμίσει τις καταλήψεις Street Attack, Texle Mexle και κάποιους συναυλιακούς χώρους. Και πάλι στη Θεσσαλονίκη στις 4 Δεκέμβρη του 2010 εισβάλουν μπάτσοι στο αναρχικό στέκι Ναδίρ. Στη συγκεκριμένη περίπτωση όμως παρατηρούμε την αποφασιστικότητα και την εκδικητικότητα της κυριαρχίας μέσα από ένα διογκωμένο κατηγορητήριο συντρόφων και την εξάμηνη προφυλάκιση τριών εκ των έντεκα. Τους επόμενους μήνες πραγματοποιήθηκαν επιχειρήσεις για τη εκκένωση δυο καταλήψεων ιδιοκτησίας του υπουργείου υγείας, τις καταλήψεις δηλαδή Μαραγκοπούλειο στην Πάτρα (28/12/2010) και Π.Ι.Κ.Π.Α. στο Ηράκλειο της Κρήτης (16/2/2011). Φάνηκε λοιπόν ότι Α. Λοβέρδος εξυπηρετεί από τη θέση του χρέη του υπουργείου προστασία του πολίτη. Πιο πρόσφατη μα σε καμία περίπτωση τελευταία εισβολή πραγματοποιήθηκε στην κατάληψη του ορφανοτροφείου (16/6/2011) χρησιμοποιώντας ως πρόσχημα μια ανώνυμη καταγγελία μπάτσου αναφορικά με μια επίθεση σε γραφεία τοπικής οργάνωσης του ΠΑΣΟΚ την προηγούμενη νύχτα. Επίσης στις 20/6/2011 μετά από μήνυση της εκκλησίας(Α.Ε.) στήνεται επιχείρηση εκκένωσης του ελεύθερου κοινωνικού χώρου Σχολειό όπου ιδιοκτησιακά ανήκει στη ίδια την εκκλησία. Όποιες και αν είναι οι αφορμές που χρησιμοποιεί εκάστοτε η εξουσία για της κατασταλτικές εφόδους στις ανατρεπτικές δομές του ριζοσπαστικοποιημένου μέρους της κοινωνίας, η ουσιαστική αίτια βρίσκεται σε μια παράταση ζωής του χρεοκοπημένου και αποτυχημένου πολιτικοοικονομικού συστήματος.
Αντιλαμβανόμαστε τις καταλήψεις ως τις απαραίτητες δομές του αναρχικού χώρου. Δομές απαραίτητες για την οργάνωση και την επίθεση εναντία στο υπάρχον εξουσιαστικό κοινωνικό σύστημα μέσα από τις αρχές της κοινωνικής αλληλεγγύης, της αυτοοργάνωσης και της αντιεραρχίας. Οι καταλήψεις θα πρέπει να αποτελούν πήγες πολιτικού λόγου και δυναμικής πολιτικής δράσης. Θέλουμε τέτοια εγχειρήματα, είτε έχουν δεχτεί επίθεση από το κράτος είτε όχι, να βρίσκονται πάντα σε ετοιμότητα, να συνεχίσουν δυναμικά να λαμβάνουν μέρος στους κοινωνικούς αγώνες διαγράφοντας έτσι ανυποχώρητα την πορεία τους στο χρόνο, μέχρι την κοινωνική επανάσταση και την πραγμάτωση του αταξικού κόσμου.
Περά από τη σημαντικότητα της ανυποχώρητης στάσης αγώνα της κάθε αναρχικής κατάληψης και της κατάκτησης της δίκης της αυτόνομης πολιτικής δυναμικής, βασική αρχή της αντιεξουσιαστικής κουλτούρας αλλά και απαραίτητο στοιχειό για τη βιωσιμότητα και την εξέλιξη του αναρχικού κινήματος αποτελεί η αλληλεγγύη. Παρατηρούμε πως σε κάθε επαναστατικό εγχείρημα αναπτύσσονται ποικίλα και διαφορετικά μεταξύ τους πολιτικά χαρακτηριστικά. Διατηρώντας τα χαρακτηριστικά αυτά ξεκάθαρα , η αλληλεγγύη, η δικτύωση και η συνεργασία μεταξύ των εγχειρημάτων αυτών αποτελούν μεγάλη δύναμη για την εξέλιξη και την αποτελεσματικότητα ενός ενιαίου πολυμορφικού αναρχικού κινήματος.
Συνεχής αντικρατικός αγώνας
για την ατομική και κοινωνική απελευθέρωση
Anarchist hangout Nadir
(΄Β φοιτητική εστία Θεσσαλονίκης)