Δευτέρα 10 Δεκεμβρίου 2007
ΚΑΤΩ ΤΑ ΞΕΡΑ ΣΑΣ ΑΠ’ ΤΟΥΣ ΑΝΑΡΧΙΚΟΥΣ – ΡΟΥΦΙΑΝΟΙ ΠΙΣΩ ΣΤΙΣ ΤΡΥΠΕΣ ΣΑΣ
Βαδίζοντας στα συντρίμμια κάθε ίχνους ελευθερίας, το κράτος εντείνει την επίθεσή του σε κάθε μορφή αγώνα ενάντια στην καταπίεση και εν γένει εξαθλίωση. Στοχοποιώντας τον αναρχικό χώρο, ως ύστατο κομμάτι που αρνείται κάθε έννοια υποταγής στον κοινωνικό έλεγχο και τις πτυχές της κρατικής ευημερίας, αναβαθμίζει το κατασταλτικό του οπλοστάσιο, διώκοντας οποιονδήποτε υπερβαίνει τα σύνορα της ομαλότητας δηλώνοντας έμπρακτα την ανυποταξία του.
Στις 26-11-2007 ομάδα ατόμων της “ασφάλειας” προσάγει στο αστυνομικό μέγαρο τον αναρχικό Βαγγέλη Μποτζατζή με πρόφαση τη μαρτυρία ενός σεκιουριτά, ότι εθεάθει το αυτοκίνητό του κοντά σε έναν εμπρησμό αντιπροσωπίας αυτοκινήτων γαλλικών συμφερόντων ως αντίποινα στο θάνατο δύο μεταναστών από αστυνομικούς στη Γαλλία. Τα επόμενα 24ωρα, με μια θεαματική επιχείρηση της αστυνομίας (που προέβλεπε εφόδους σε μαγαζιά ακόμα και προσαγωγές ατόμων εν ώρα εργασίας) οδηγούνται στο μέγαρο άλλοι 6 σύντροφοι ως “ύποπτοι”. Μετά από ώρες κράτησης και ανακρίσεων αφήνονται ελεύθεροι, ενώ στο Βαγγέλη γνωστοποιείται ότι διώκεται ποινικά για 5 κακουργήματα (ανάμεσά τους και οι εμπρησμοί του αμαξοστασίου της Δ.Ε.Η. και μιας τράπεζας) και 3 πλημμελήματα ενώ με τις ίδιες κατηγορίες καταζητούνται και άλλοι 3 αναρχικοί σύντροφοι έπειτα από εφόδους στα σπίτια τους από κτήνη της ασφάλειας και της αντιτρομοκρατικής.
Όποιος εκπλήσσεται με τα χρονικά πλαίσια αυτής της άρτια στημένης επιχείρησης των δυνάμεων καταστολής, αγνοεί πως “πρωτοφανώς” από τα πρωτοσέλιδα εφημερίδων και τα δελτία ειδήσεων που τους τελευταίους μήνες παραληρούσαν για κρατική ανεπάρκεια και ανισσοροπία (από τις πυρκαγιές, τις κρατικές δολοφονίες των μεταναστών Τόνυ Ονούα και Ίλμι Λατές, τις εκλογές, το ασφαλιστικό και χίλια δύο άλλα ζητήματα) ξαφνικά έρχεται η εκθείαση της αστυνομίας που εντοπίζει επιτέλους τις σπείρες “που καίνε αμάξια και σπάνε βιτρίνες”. Αφήνοντας πλέον κάθε έννοια κράτους ασφάλειας, το κράτος καταστολής επιβάλει την κυριαρχία του θεμελιώνοντας νέα σταθμά υποταγής.
Κατεξοχήν σημαντικό ρόλο στην επιχείρηση της αστυνομίας έπαιξαν και παίζουν ακόμη τα καθεστωτικά μέσα που από την πρώτη στιγμή φέρουν τους διωκόμενους συντρόφους να βαδίζουν σε ένα, παραπλανητικό για την κοινή γνώμη (όσο αυτή υφίσταται), πλέγμα μεταξύ εγκλήματος και τρομοκρατίας στοχοποιώντας τόσο τη δράση των αναρχικών όσο και τη βούληση των ελεύθερων/ανυπότακτων ατόμων. Παρουσιάζοντας πράξεις εξεγερτικής δράσης ως “φθορές” ιδιωτικής και κρατικής περιουσίας, βαφτίζοντας τρομοκράτες τους αγωνιστές και έντρομους πολίτες τους φιλήσυχους ρουφιάνους, καταρρίπτοντας κάθε έννοια ηθικής αντίστασης και ανθρωπινότητας στο βωμό του κέρδους και του θεάματος, παγιώνουν κάθε υπόνοια όχι απλής συνεργασίας αλλά άρρηκτης σύνδεσης με τον κρατικό μηχανισμό. Με όπλο την πένα τάσσονται υπέρ της καταστολής της ελεύθερης σκέψης και βούλησης. Φτάνοντας στο σημείο να δημοσιεύουν τις φωτογραφίες των 3 διωκόμενων συντρόφων, φέροντάς τους ως καταζητούμενους, ζητούν απ’ τον καθέναν να καταβάλλει έστω και ένα μικρό ίχνος ρουφιανιάς στο όνομα της δημοκρατίας που τόσα χρόνια υπερασπίζονται. Μιας δημοκρατίας των κρατικών δολοφονιών, των προφυλακίσεων όσων δε διαθέτουν ούτε το σώμα ούτε τη σκέψη τους στο καθεστώς της επισφαλούς υποταγής, μιας δημοκρατίας χτισμένης πάνω στα πτώματα μεταναστών.
Σημαντικό παράγοντα όμως αποτελεί και η κοινωνική αντίληψη της τρομοκρατίας και της δράσης του αναρχικού χώρου και οι πτυχές πλασματικής ταύτισης που παρουσιάζει ο κρατικός μηχανισμός. Αναφορικά με την υπόθεση πώς είναι δυνατόν να βαφτίζεται τρομοκρατία ο εμπρησμός πέντε αμαξιών και όχι ο θάνατος δύο ανθρώπων από τα χέρια των μπάτσων. Πώς είναι δυνατόν να βαφτίζεται τρομοκρατία ο εμπρησμός μιας τράπεζας και όχι το καθεστώς της μισθωτής σκλαβιάς και όλες οι πτυχές της ύπαρξης μιας τράπεζας όπου τις διευκολύνσεις διαδέχονται οι κατασχέσεις. Πώς είναι δυνατόν να βαφτίζεται τρομοκρατία ο εμπρησμός του αμαξοστασίου της Δ.Ε.Η. και όχι η περιβαντολογική λεηλασία (με επιπτώσεις και στην υγεία), οι απολύσεις εργαζομένων και οι θάνατοι στα εργοτάξια. Ακολούθως πως βαφτίζεται τρομοκράτης όποιος απορρίπτει κάθε έκφανση της υποδούλωσης, κάθε καταστολή της ελεύθερης σκέψης και αγωνίζεται για να παραμείνει αμόλυντος και όχι όσοι φυλακίζουν το σώμα αλλά πολύ περισσότερο το πνεύμα, όσοι δολοφονούν στο όνομα της εξουσίας, όσοι εκμεταλλεύονται, όσοι, όσοι, όσοι… Αν λοιπόν δε θεωρούνται αυτοί τρομοκράτες τότε όσο υπάρχουν εστίες άρνησης που δε συναινούν στην ομαλή ροή της καθημερινότητας (με όσα διέπει αυτή), θα υπάρχουν τρομοκράτες.
Στην όψη ενός αδίστακτου μηχανισμού που επιτίθεται σε συντρόφους, με πλασματικά προσχήματα, διώκοντάς τους για τα πολιτικά τους φρονήματα δε μπορούμε παρά να είμαστε αδίστακτοι.
Γιατί αλληλεγγύη σημαίνει επίθεση.
ΚΑΜΙΑ ΕΙΡΗΝΗ ΜΕ ΤΟΥΣ ΠΡΑΙΤΟΡΕΣ ΤΗΣ ΚΡΑΤΙΚΗΣ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ
ΕΧΟΥΜΕ ΠΟΛΕΜΟ…
ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΝ ΑΝΑΡΧΙΚΟ ΒΑΓΓΕΛΗ ΜΠΟΤΖΑΤΖΗ
που διώκεται με τον τρομονόμο και βρίσκεται προφυλακισμένος από 29-11
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ 3 ΔΙΩΚΟΜΕΝΟΥΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ
για την ίδια υπόθεση
Κατειλημμένο στέκι Ναδίρ