Δεν είχαμε ποτέ την πρόθεση να κάνουμε την ιστοσελίδα μας πρακτορείο ειδήσεων με το να δημοσιεύουμε μόνο νέα και μεταφράσεις κειμένων, καθώς δεν είμαστε δημοσιογράφοι ή μεταφραστές, αλλά αναρχικοί.Δουλεύουμε πάνω στη δική μας πλατφόρμα ενημέρωσης λόγω της συγγένειάς μας με τον αγώνα, πράγμα που μας κάνει συμμέτοχους στον αναρχικό αγώνα και όχι θεατές ή ανταποκριτές του θεάματος. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο δεν μπορούμε να είμαστε ευχαριστημένοι κάνοντας απλά μεταφράσεις και κουνώντας σημαίες υποστήριξης των ενεργειών των συντρόφων μας, γιατί, όντες κομμάτι του αγώνα και anarchist, νιώθουμε μια τάση να παρατηρούμε κριτικά το τι συμβαίνει στον πραγματικό αγώνα, προς ποια κατεύθυνση πηγαίνει και ποια είναι η άποψή μας γι’ αυτό (καθώς και τις πράξεις των συντρόφων μας) και επομένως, να εμπλουτίζουμε τον αναρχικό αγώνα με μια ροή ιδεών, ώστε να ξεφύγουμε από την τωρινή ακαμψία και σιωπή του χώρου της αναρχικής αντιπληροφόρησης.
Οι τελευταίοι μήνες ήταν πολύ έντονοι για τον αγώνα στην Ελλάδα, αλλά η αναταραχή που προκάλεσαν τα γεγονότα έγειρε αρκετά θέματα. Δυστυχώς, πολύ λίγη συζήτηση γύρω από αυτά τα θέματα έγινε στο χώρο των μέσων αντιπληροφόρησης και φαινόταν σαν κάθε κριτική προσέγγιση στα γεγονότα στην Ελλάδα να ήταν “απαγορευμένη” ή να αγνοούταν, τόσο από τα μέσα αντιπληροφόρησης όσο και από τους συντρόφους που συμμετείχαν στα γεγονότα. Μια συμπεριφορά πολύ απρόσμενη εντός των αναρχικών τάσεων και κάτι που θα πρέπει να γίνει αντικείμενο μιας ξεχωριστής κριτικής.
Φυσικά, θα πρέπει να υπάρχει στήριξη και αλληλεγγύη σε κάθε αγώνα που ξεκινούν οι σύντροφοι στο εξωτερικό. (Σημειώστε πως μιλάμε για συντρόφους, πράγμα που σημαίνει πως δε μιλάμε για στήριξη σε κάθε άτομο ή ομάδα που αυτο-αποκαλείται αναρχική, πόσο μάλλον κομμουνιστική ή άλλα αριστερίστικα σκατά. Η δική μας συγγένεια βρίσκεται με την ατομικιστική και μηδενιστική τάση της αναρχίας και είναι οι αναρχικοί της πράξης που ανήκουν σε αυτήν την τάση, εκείνοι με τους οποίους είμαστε αλληλέγγυοι. Πολλά μέσα αντιπληροφόρησης επιλέγουν να “καλύψουν” τις ενέργειες και τα κείμενα τόσων διαφορετικών ομάδων, από μαχητές για την κουρδική αυτονομία, κομμουνιστικές ομάδες, μαρξιστές αντάρτες πόλεις μέχρι μηδενιστικές ομάδες και πυρήνες της FAI/IRF. Δεν μπορούμε να καταλάβουμε πώς όλες αυτές οι διαφορετικές τάσεις, πολλές από τις οποίες είναι εχθρικές μεταξύ τους, μπορούν να συνυπάρχουν στα ίδια αναρχικά μέσα αντιπληροφόρησης. Βέβαια και αυτό είναι ένα τελείως διαφορετικό θέμα που πρέπει να συζητηθεί). Επίσης, συμφωνούμε με την αντίληψη κάποιων συντρόφων πως σε κάποιες ευαίσθητες στιγμές, όπως κατά τη διάρκεια μιας μακράς και επικίνδυνης απεργίας πείνας, θα πρέπει να είμαστε πιο προσεκτικοί με τα λόγια μας και να έχουμε στο μυαλό μας την εύθραυστη θέση των συντρόφων απεργών πείνας, αλλά αυτό δε σημαίνει πως πρέπει να σιωπούμε, όταν βλέπουμε να εγκαταλείπονται βασικές θέσεις της αναρχίας. Διαφωνούμε με αυτούς τους ίδιους συντρόφους όταν λένε πως η επιλογή του χρόνου πρέπει να λαμβάνεται υπόψιν και πως όλη η συζήτηση θα πρέπει να λαμβάνει χώρα μετά το τέλος της απεργίας. Ποιος αποφασίζει πότε είναι η σωστή ώρα για μια κριτική συζήτηση, ιδιαίτερα όταν σίγουρα νιώσαμε πως πρέπει να συζητηθεί εδώ και τώρα; Η αλληλεγγύη και η στήριξη του αγώνα πρέπει να συνοδεύονται με μια κριτική προσέγγιση, καθώς αυτές είναι αδιαχώριστες πτυχές του αναρχικού αγώνα. Πολεμάμε ενάντια στη βολή της σκέψης – δεν μπορούμε να επιτρέπουμε την αναπαραγωγή της εντός των κύκλων μας.
“Για εμάς το αίσθημα της συγγένειας είναι βασικό στον αγώνα μας. Δε θεωρούμε τους εαυτούς μας “Πολιτικούς Κρατούμενους” και δεν επιτιθόμαστε στους θεσμούς της εξουσίας για να βελτιώσουμε την κοινωνία”.
– Amélie Pelletier και Fallon Poisson
Έχουμε ήδη δημοσιεύσει ένα σύντομο σχόλιο για την αντίφαση που βλέπουμε στο να στηρίζουν αναρχικοί μηδενιστές αντάρτες πόλης έναν αγώνα που απαιτεί την κατάργηση συγκεκριμένων νόμων. Επιθυμούμε να αναπτύξουμε εδώ ακόμα περισσότερο αυτούς τους συλλογισμούς, καθώς κάποιοι από αυτούς τους αναρχικούς είναι σύντροφοί μας, με τους οποίους μοιραζόμαστε φιλία και συγγένεια και επομένως, νιώθουμε υποχρεωμένοι να θέσουμε αυτά τα αναπόφευκτα ερωτήματα και περιμένουμε να μας τιμήσουν με τους δικούς τους συλλογισμούς με τον ίδιο τρόπο.
Δεν τολμούμε να κρίνουμε, από την άνεση της θέσης μας, τις επιλογές που κάνει ένας κρατούμενος για να επιβιώσει στην κόλαση της αιχμαλωσίας. Αντιλαμβανόμαστε πως συγκεκριμένοι νόμοι κάνουν τη ζωή του κρατουμένου περισσότερο αβάσταχτη από κάποιους άλλους και πως συχνά ο κρατούμενος αναγκάζεται να κάνει κάποιες επιλογές που δε θα έκανε εκτός των τειχών, όπως το να παραδώσει τη ζωή του στα χέρια του εχθρού περιμένοντας το έλεος και την αναγνώρισή του. Η φωνή διαμαρτυρίας και αντίστασης κάθε κρατούμενου είναι σεβαστή, καθώς κάθε μικρός αγώνας που κερδίζει, καθιστά την αλυσίδα, που φοράει στο λαιμό, ελαφρύτερη και προσθέτει στην αξιοπρέπεια, από την οποία η Εξουσία έχει προσπαθήσει να τον απογυμνώσει.
Αλλά, εδώ δε μιλάμε τις επιλογές κρατουμένων. Μιλάμε για τις επιλογές φυλακισμένων μηδενιστών πολεμιστών ανταρτών πόλης, των οποίων τα λόγια και οι πράξεις έχουν εμπνεύσει πολυάριθμες επιθέσεις ενάντια στην Εξουσία σε ολόκληρο τον κόσμο, οι οποίοι δε σύναψαν συμφωνίες με κανέναν και δε δέχτηκαν το έλεος κανενός, που παρέμειναν αδάμαστοι ακόμα και κάτω από τα μαστίγια αυτών που τους αιχμαλώτισαν και που εμπνέουν πολλούς συντρόφους μέχρι και σήμερα. Μιλάμε για τη θέση τους σχετικά όχι με απλά μια απεργία, αλλά με μια απεργία που οργανώθηκε από ένα πολιτικό σώμα με την πρωτοβουλία μελών κομμουνιστικών και αναρχικών οργανώσεων με ξεκάθαρα πολιτικά κίνητρα. (Πράγμα που φαίνεται ακόμα και στην ίδια την επιλογή της απεργίας αμέσως μετά την εκλογή μιας αριστερής κυβέρνησης).
Κατανοούμε πλήρως έναν προσωπικό αγώνα εντός φυλακής, όπως η απεργία πείνας της ΣΠΦ για την απελευθέρωση των συγγενών τους ή η απεργία πείνας του Μάνδυλα για την απελευθέρωσή του, τις οποίες και υποστηρίξαμε. Αυτοί οι αγώνες είναι ξεκάθαρα μιας περισσότερο προσωπικής φύσης και δεν πλασαρίστηκαν ούτε για μια στιγμή σαν αναρχικοί αγώνες. Το πρόβλημα που εντοπίζουμε σε συντρόφους που υποστηρίζουν την απεργία πείνας για την κατάργηση νόμων είναι πως αυτός ο αγώνας παρουσιαζόταν ως αναρχικός αγώνας, σαν ένας αγώνας ο οποίος ανοίγει τον δρόμο για μια απελευθερωμένη κοινωνία, σαν μέσο πάλης για την ελευθερία. Δεν είναι ανάγκη να εξηγήσουμε -ή έτσι ελπίζουμε- πού βρίσκεται η αντίφαση όταν αναρχικοί, οι οποίοι μάχονται για την ολική καταστροφή του υπάρχοντος, χρησιμοποιούν το μόνο όπλο που τους απέμεινε, όταν βρέθηκαν όμηροι του Κράτους – τα σώματα και τις ζωές τους, για ένα ρεφορμιστικό πολιτικό σκοπό, ίσως επιτρέποντας στους εαυτούς τους να συρθούν σε ένα πολιτικό παιχνίδι, σχεδιασμένο από αριστερές ομάδες και άτομα. Η αντίφαση που εντοπίζουμε είναι όταν επαναστάτες αναπτύσσουν αρέσκεια -εσκεμμένη ή μη- για μια μαρξιστική ρητορική, όπως και όταν κομμουνιστές αντάρτες ονομάζονται σύντροφοι σε κείμενα που υπογράφονται από τη ΣΠΦ και πυρήνες της FAI. Η αντίφαση που βλέπουμε υπάρχει όταν τα αιτήματα που τοποθετούνται από εκείνους τους ίδιους «συντρόφους» τίθενται σε αναρχικό πλαίσιο, χωρίς κριτική προσέγγιση. Η αντίφαση που εντοπίζουμε είναι μηδενιστές αντάρτες πόλης να παλεύουν δίπλα σε μαρξιστές και άλλους εχθρούς της αναρχίας και της ατομικής ελευθερίας, για τον στόχο της απαίτησης από το Κράτος της κατάργησης κατασταλτικών νόμων (σα να υπήρξε ποτέ και διαφορετικό είδος νόμου). Υποστηρίζοντας μια προσπάθεια να εισαχθεί θεσμική αλλαγή. Είναι αναμενόμενο από αριστερούς επαναστάτες να συμπεριλαμβάνουν τέτοιου είδους μέσα στον αγώνα τους. Ωστόσο, πώς μπορεί ένας αναρχικός, ο οποίος έχει αρνηθεί το Κράτος και τους μηχανισμούς του και ζει για να τους δει να καταστρέφονται, να βρίσκει τον εαυτό του να υποστηρίζει έναν τέτοιο αγώνα; Και για ποιον σκοπό;
Δεν μπορέσαμε να κατανοήσουμε τα κίνητρα των συντρόφων μας, όταν αποφάσισαν να στηρίξουν την απεργία πείνας για την κατάργηση των νόμων. Είμαστε πρόθυμοι να ακούσουμε τους λόγους. Ωστόσο, οποιαδήποτε και αν είναι τα κίνητρα, ένα πράγμα παραμένει ξεκάθαρο, τουλάχιστον σε εμάς: όλο το παρασκήνιο της απεργίας πείνας για την κατάργηση των νόμων είχε πολλή πολιτική αναμεμειγμένη και δεν υπάρχει χώρος για μηδενιστές/αναρχικούς στην πολιτική, όπως δεν υπάρχει χώρος για συμμαχίες μεταξύ μηδενιστών και πολιτικών στην αναρχία. Και αν αυτό ήταν πράγματι ένα πολιτικό παιχνίδι, ας πάρουν όλοι όσοι συμμετείχαν σε αυτό την ευθύνη. Όπως έγραψαν κάποτε οι σύντροφοι της ΣΠΦ: «Το να αγαπάς την ευθύνη σημαίνει να μη φοβάσαι να εκτεθείς, να μην πουλάς τον εαυτό σου χάριν μιας ατσαλάκωτης «καλής» δημόσιας εικόνας. Λοιπόν, ας κατεδαφίσουμε όλα τα είδωλα και πρώτα απ’ όλα τα δικά μας».
Και όσο είμαστε στο θέμα της απεργίας πείνας του ΔΑΚ, ας μας επιτραπεί να συμμετάσχουμε στην κριτική του «Des Ruines» -μια κριτική μακρά- για το θέμα του πολιτικού κρατουμένου, συχνά αναγνωσμένη στα λόγια των συμμετεχόντων στην απεργία. Οι λέξεις έχουν σημασία. Οι λέξεις μπορούν να μας ελευθερώσουν ή να μας υποδουλώσουν και συνεπώς, πρέπει να τις επιλέγουμε συνετά. Ο όρος πολιτικός κρατούμενος είναι ένας όρος υπέρ του οποίου είναι το Κράτος και η ιδεολογία της κυριαρχίας, αφού η χρήση του διαχωρίζει τους κρατούμενους με βάση τη φύση των «εγκλημάτων» τους, δημιουργώντας, συνεπώς, έναν ηθικό διαχωρισμό μεταξύ «πολιτικών εγκλημάτων» και εγκλημάτων που είναι «πραγματικά παράνομα». Εσκεμμένα ή μη, αυτός ο διαχωρισμός μπορεί να έχει ως συνέπεια μόνο την αναγνώριση του δικαστικού συστήματος και την αναγνώριση της φυλακής ως μέσο καταστολής, γεγονός για το οποίο αυτός ο όρος πρέπει να βγει από τα στόματα των αναρχικών.
Ακόμη ένα πράγμα που μας μπερδεύει είναι το γιατί περιθωριοποιήθηκε η απεργία πείνας του Σπύρου Μάνδυλα. Γιατί αυτή η απεργία πείνας δεν άξιζε της ίδιας αλληλεγγύης με την απεργία πείνας του ΔΑΚ; Αναγνωρίζουμε πως αυτή η ιστορία με τους αναρχικούς στη Θεσσαλονίκη πρέπει να έχει ένα βαθύτερο παρασκήνιο απ’ αυτό που μπορούμε να δούμε από εδώ, αλλά σε κάθε περίπτωση, κάποια πράγματα χρειάζεται να εκτίθενται. Ο σύντροφος υποστήριξε πως 39 αναρχικοί είναι υπεύθυνοι για τη φυλάκισή του. Αυτό είναι προφανώς ένα ευαίσθητο θέμα, το αντιλαμβανόμαστε. Ωστόσο, πρόκειται, επίσης, για μια σοβαρή κατηγορία, οπότε πώς γίνεται να μην έχει ειπωθεί ούτε μία λέξη, ώστε να πέσει λίγο φως στην υπόθεση, αν όχι να πάρει κανείς θέση; Και ακόμη και αν αφήσουμε στην άκρη τους λόγους, ο σύντροφος βρισκόταν σε απεργία πείνας, απαιτώντας την απελευθέρωσή του για 54 ημέρες (!). Γιατί εκείνοι που τον αποκαλούν σύντροφο σιωπούν;
Αυτά είναι κάποια από τα θέματα και τις ερωτήσεις που πιστεύουμε πως πρέπει να αντιμετωπιστούν και να απαντηθούν, αν και δεν είναι αυτή η πρώτη φορά που τίθενται. Αλλά, για τον έναν ή τον άλλο λόγο, φαίνεται πως περισσότερα από τα μέσα αντιπληροφόρησης και κάποιοι σύντροφοι αποφεύγουν να απαντήσουν σε «προβληματικές» ερωτήσεις. Δε βλέπουμε τον λόγο για τον οποίο κάποια σημαντικά πράγματα, που μας αφορούν όλους, θα πρέπει να κρύβονται στο σκοτάδι. Είμαστε συγγενείς σύντροφοι και απαιτούμε την ευθεία αλήθεια, όχι διπλωματική σιωπή. Ελπίζουμε πως αυτά τα θέματα που θέσαμε, ανεξαρτήτως της ευαίσθητης φύσης τους, να βρουν επιτέλους κάποια ανατροφοδότηση.
Ας γίνει η αυτοκριτική μας, η ροή των σκέψεών μας ένα όπλο στην αντιπαράθεση με το υπάρχον. Λέγοντας την αλήθεια, αντιμετωπίζοντας τις ίδιες μας τις πράξεις και αναλαμβάνοντας την ευθύνη για αυτές, είναι όλα μέσα αψήφισης των κυρίαρχων πλεγμάτων σκέψης σε έναν κόσμο ψευδών εικόνων. Ας σπάσουμε τη στρεβλότητα και ας αντιμετωπίσουμε τις επιλογές μας χωρίς αμηχανία. Ας αγκαλιάσουμε τη συζήτηση για το σκοπό της ενδυνάμωσης τόσο των θέσεών μας όσο και των δεσμών μας με τους συγγενείς συντρόφους.
ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΣΥΝΕΧΟΥΣ ΕΠΙΘΕΣΗΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ
Zagovor na ednakvite, Μάιος 2015
.