04/02/2013
Επειδή η αδικία που υφίσταμαι και η εκδικητική μανία των αστυνομικό-δικαστικών αρχών δεν μου αφήνει άλλο περιθώριο υπομονής, αποφάσισα να καταφύγω στο έσχατο μέσο αγώνα, στην απεργία πείνας μέχρι τη δικαίωσή μου.
Πριν μερικούς μήνες, ενώ είχα συμπληρώσει και ουσιαστικά είχα ξεπεράσει το προβλεπόμενο όριο φυλάκισης για τη χορήγηση της άδειας, το κράτος και οι διωκτικές αρχές, ενάντια σε κάθε λογική , εξάντλησαν πάνω μου την εκδικητική τους μανία απορρίπτοντας τη μία μετά την άλλη, όλες τις αιτήσεις μου για το κεκτημένο δικαίωμα της άδειας που δικαιούμουν.
Μάλιστα χρησιμοποιούσαν το γελοίο πρόσχημα της περαιτέρω παρακολούθησής μου και της πιθανής διάπραξης νέων αδικημάτων. Αγανακτισμένος για την κατάφωρη αδικία που συντελούνταν εις βάρος μου, επέλεξα να αγωνιστώ με ενέχυρο την ίδια μου τη ζωή, προχωρώντας και τότε σε απεργία πείνας.
Εξαιτίας των προβλημάτων υγείας που έχω (απότομη πτώση του ζάχαρου)εντός τριών ημερών μεταφέρθηκα απ’ τις φυλακές Δομοκού στο νοσοκομείο φυλακών Κορυδαλλού. Εκεί συνέχισα την απεργία πείνας κι έπειτα από συγκεκριμένες δεσμεύσεις και διαβεβαιώσεις που έλαβα, ανέστειλα τον αγώνα μου. Πράγματι λίγο καιρό αργότερα, μου χορηγήθηκε η πρώτη μου άδεια έπειτα από χρόνια φυλακής.
Το ίδιο έγινε κι όταν ήρθε η σειρά της δεύτερης άδειας. Και στις δύο περιπτώσεις επέστρεψα κανονικά, μέσα στα χρονικά περιθώρια που προβλέπει ο κανονισμός της φυλακής. Έτσι διαψεύστηκε ο γελοίος ισχυρισμός της εισαγγελέως που ως σύγχρονη Κασσάνδρα προφήτευε την πιθανή διάπραξη νέων αδικημάτων από πλευράς μου.
Παρ’ όλα αυτά όταν ήρθε η ώρα να πάρω την τρίτη μου άδεια ( όπως δικαιούμουν σύμφωνα με τις διατάξεις του νόμου) εμφανίζεται ως δια μαγείας μία νέα δικογραφία με παλιά ημερομηνία (2007) για υποτιθέμενη συμμετοχή μου σε ληστεία τράπεζας στο Ναύπλιο. Εμφανίζομαι λοιπόν ενώπιον του εισαγγελέα Ναυπλίου ο οποίος διαπιστώνοντας τα προφανή ψέματα εις βάρος μου (ανώνυμο τηλεφώνημα που με καταδείκνυε ως δράστη της ληστείας) αποφασίζει να μην με προφυλακίσει. Άλλωστε ακόμα και οι εργαστηριακές αναλύσεις (εξετάσεις DNA)αποδεικνύουν περίτρανα την αθωότητά μου. Παρόλα αυτά, με το πρόσχημα της εκκρεμοδικίας ,η εισαγγελία της φυλακής μου διακόπτει τη χορήγηση των αδειών που δικαιούμαι. Δηλαδή, ενώ αν ήμουν ελεύθερος ο εισαγγελέας Ναυπλίου δεν θα με προφυλάκιζε, τώρα επειδή είμαι φυλακισμένος , μου στερούν με φασιστικό τρόπο ακόμα κι αυτή τη μικρή ανάσα ελευθερίας που δικαιούμαι. Δεν είναι όμως η πρώτη φορά που συναντώ τον δικαστικό-διωκτικό παραλογισμό. Πριν χρόνια μου είχε συμβεί ξανά το ίδιο όντας φυλακισμένος στις φυλακές Αλικαρνασσού με την «εμφάνιση» και τότε νέας δικογραφίας για κακουργήματα που μου αφαιρούσε το δικαίωμα αδείας μου. Όταν όμως έγινε το δικαστήριο απαλλάχτηκα πανηγυρικά από όλες τις κατηγορίες. Βέβαια όλες αυτές οι αυθαιρεσίες μου έχουν στερήσει χρόνια ελευθερίας. Και όπως λένε η ιστορία που επαναλαμβάνεται δύο φορές, γράφεται μονάχα ως φάρσα. Εγώ λοιπόν δεν είμαι διατεθειμένος να συμμετάσχω στη φάρσα σας κύριοι σωφρονιστικοί, δικαστές και αστυνομικοί. Δεν πρόκειται να παραδώσω τα δικαιώματά μου στις εκδικητικές σας ορέξεις. Κι όλα αυτά έρχονται σε πλήρη αντίφαση με τις πρόσφατες δηλώσεις του υπουργού αστυνομίας Δένδια που ενώ από τη μια μιλούσε για κωλυσιεργία της δικαιοσύνης, θέλοντας να εκβιάσει την προώθηση και επίσπευση δικαστηρίων- εξπρές που οι κατηγορούμενοι δε θα έχουν καν το χρόνο να προετοιμαστούν και οι καταδίκες τους θα είναι προαποφασισμένες, από την άλλη, υπάρχουν δεκάδες άνθρωποι που παραμένουν προφυλακισμένοι για δυο και παραπάνω χρόνια δίχως δίκη, εγκλωβισμένοι στον γραφειοκρατικό κυκεώνα δικογραφιών που δεν τελειώνουν ποτέ.
Και η ζωή προχωρά αργά, σταθερά, ασυγκίνητα μετρώντας μέρες, χρόνια μέσα σε φακέλους και δικόγραφα. Εγώ λοιπόν, εξ’ αιτίας μιας κακόγουστης δικαστικής φάρσας, ενός ξεχασμένου δικόγραφου του 2007 που ενώ ο εισαγγελέας δεν με προφυλακίζει, τελικά παραμένω στη φυλακή, όμηρος της γραφειοκρατίας και των εκδικητικών σκοπιμοτήτων κάποιων προϊσταμένων της λεωφόρου Αλεξάνδρας.
Δεν έχω μάθει στη ζωή μου να σκύβω το κεφάλι, ούτε να καταπίνω την αδικία. Γι’ αυτό ξεκινάω από σήμερα Δευτέρα 4 Φεβρουαρίου απεργία πείνας μέχρι να δικαιωθώ και να μου επιστραφεί το κλεμμένο δικαίωμά μου στην άδεια και να κατακτήσω μία ανάσα ελευθερίας που δικαιούμαι μετά από τόσα χρόνια παραμονής μου στα κολαστήρια του ελληνικού «σωφρονιστικού» συστήματος.
Φυλακές Δομοκού
Σπύρος Δραβίλας