Η εξουσία το τελευταίο διάστημα δείχνει το μέγιστο δέος και φόβο σε αυτούς που πιστεύει ότι την απειλούν. Ληστρική επιδρομή σε εργασιακά δικαιώματα, πέρασμα των μνημονίων αγνοώντας την λαϊκή δυσαρέσκεια, καταστολή πορειών, κήρυξη απεργιών ως παράνομες και καταχρηστικές, λυσσαλέα δίωξη στις συλληφθείσες επαναστατικές οργανώσεις με ειδικά δικαστήρια, ειδικές συνθήκες κράτησης, απομονώσεις-βασανιστήρια και λοιπά γνωστά αλλά πρωτοφανή και αποτρόπαια για την ελληνική «δημοκρατία» δεδομένα. Οι αλλεπάλληλες μνημονιακές κυβερνήσεις προσπαθούν να μεθοδεύσουν την σμίκρυνση του κινήματος με την διασπορά του φόβου της σύλληψης. Δεκάδες προληπτικές προσαγωγές πριν από πορείες, εισβολές σε στέκια, σε σπίτια και καταλήψεις και το πογκρόμ ενάντια στους αναρχικούς που συμβαίνει την τελευταία εβδομάδα στη Θεσσαλονίκη με τα γνωστά γεγονότα και στην Αθήνα με τους «ταυτοποιημένους» της 12ης Φλεβάρη.
Το στέκι Ναδίρ από ότι φαίνεται είναι και αυτό μία απειλή. Απόδειξη ότι η αστυνομία με την οποιαδήποτε αφορμή εισβάλλει σε αυτό τα τελευταία δύο χρόνια. Πρώτη φορά ήταν γελοία αφορμή ο ξυλοδαρμός δύο σεκιουριτάδων, δεύτερη φορά η επίθεση από άγνωστους συντρόφους σε φασίστες, τρίτη φορά ήταν τα γνωστά γεγονότα. Με την τελευταία εισβολή συλλαμβάνει ένα σύντροφο που συμβαίνει να είναι στο στέκι εκείνη την ώρα και καταδιώκει όλους όσους θεωρεί ότι ανήκουν στο στέκι αυτό ή στην περιφέρειά του.
Μετά την ολοένα εντεινόμενη καταστολή από τον Δεκέμβρη του’08 και έπειτα οι εξουσιαστές προσπαθούν να απομονώσουν τους εξεγερσιακούς συντρόφους και όσους νέους ανθρώπους γαλουγήθηκαν στον δρόμο. Εμείς που ενδεχομένως να μην μπορούμε όλοι να κάνουμε τις καλύτερες δυνατές αναλύσεις για το υπάρχον σύστημα, με πολύ ωραίες λέξεις, με πολύ ψαγμένα δεδομένα και τσιτάτα, εμείς που δεν προτιμούμε τις ρητορίες μέσα στα αμφιθέατρα, είμαστε οι αναρχικοί της πράξης που δεν περιμένουν να «ωριμάσουν οι συνθήκες» αλλά προσπαθούμε να πραγματώσουμε την ελευθερία στο εδώ and τώρα. Αυτό αποκαλέστηκε χλευαστικά «αντικοινωνικό», «μηδενιστικό», «μπαχαλάκικο», «χουλιγκάνικο» και είχαμε το φαινόμενο να καταπολεμείται και να απαξιώνεται από μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας αλλά και του χώρου δυστυχώς αναπαράγοντας πολλές φορές την γλώσσα, τη λογική και τα φοβικά σύνδρομα της μιντιακής εξουσίας. Έτσι υπήρχε η προσπάθεια απομόνωσης των συντρόφων που κάνουν τις πιο ριψοκίνδυνες επιλογές με το πρόσχημα ότι βάζουν σε κίνδυνο και τους υπόλοιπους.
Το κατασταλτικό πείραμα που κάνει η εξουσία τα τελευταία χρόνια με τους απεχθείς τρομονόμους που ύπουλα αναβαθμίζει κάθε καλοκαίρι και την εντεινόμενη καταστολή δεν μας βρήκε ενωμένους λοιπόν αλλά διαφωνώντας και αψιμαχώντας πάνω σε αυτό το πολύ σημαντικό ζήτημα της στρατηγικής στον δρόμο. Ο καθένας κάνει τις επιλογές του αλλά υπάρχει και το κομμάτι του χώρου που επιλέγει την επίθεση ως την καλύτερη άμυνα και όσο και αν δεν έβρισκε συμπαράσταση από τους υπόλοιπους συνέχιζε την ανυποχώρητη στάση του με τίμημα την απαξίωση και την προσπάθεια απομονωτισμού του. Μία τέτοια περίπτωση είναι και το αναρχικό στέκι Ναδίρ.
Το επαναστατικό κίνημα έχει πολλές πλευρές και τομείς για να ασχοληθεί και να οργανώσει όπως δομές αυτοργάνωσης, αλληλεγγύης, αντιπληροφόρισης, δική μας οργάνωση της παραγωγής και της οικονομίας και πολλά άλλα που μας βρίσκουν απόλυτα σύμφωνους απλά εμείς δεν τα ιεραρχούμε και δεν τα θεωρούμε ξεκομμένα από την συγκρουσιακή διάθεση και την πολύπλευρη επαναστατική διαδικασία. Αντίθετα τα αγκαλιάζουμε όλα ως κομμάτι του κινήματος και δείχνουμε την αλληλεγγύη μας ανεξαιρέτως, σε συλληφθέντες από τον δρόμο, σε ένοπλους συντρόφους, ακόμα και σε αυτούς που σε λίγο καιρό θα συλλαμβάνονται γιατί θέλουν να καλλιεργήσουν ζαρζαβατικά στον κήπο τους.. Εάν δεν αποκτήσουμε ενιαία πολεμική συνείδηση απέναντι στους εξουσιαστές που κάνουν επέλαση στις ζωές μας σε όλους τους τομείς, δεν θα προλαβαίνουμε να μετράμε απώλειες όπως συμβαίνει το τελευταίο διάστημα.
Μην λες όμως πως είμαστε λίγοι..
Η αλήθεια είναι ότι μετά τον Δεκέμβρη το κίνημα ξεπέρασε τα όρια του χώρου και του χρόνου της φαντασίας μας. Ο κόσμος που συνέρεε στις συλλογικές διαδικασίες αλλά και επέλεγε τις ατομικές αντιστάσεις είναι πραγματικά πάρα πολύς και αυτό είναι μια πραγματικότητα που η εξουσία δεν μπορεί να αναχαιτίσει. Μια ολόκληρη γενιά σημαδεύτηκε και συνεχίζει να ζει και να εμπνέεται από τον Δεκέμβρη, αλλά και από κείμενα και επαναστατικά ιστορικά γεγονότα παλαιότερων ετών. Όμως η ίδια η εμπειρία της εξέγερσης είναι κάτι που δεν σβήνει από την μνήμη και την συνείδηση ποτέ. Άλλωστε όταν ο εχθρός σε πολεμάει τόσο λυσσαλέα αυτό δείχνει οτι «τα πας καλά».
Ο πόλεμος λασπολογίας και κατασυκοφάντησης των αναρχικών αγωνιστών, η προσπάθεια ηθικής απαξίωσης, η αφαίρεση του πολιτικού περιεχομένου της ενέργειάς του καθενός από εμάς, είτε ήταν ένοπλος, είτε ήταν εξεγερμένος του δρόμου που προέβαινε σε αντικρατικές-αντικαπιταλιστικές καταστροφές λοιδορήθηκε όσο ποτέ με πολύ ευφάνταστο τρόπο από τους εξουσιαστές σε σχεδόν καθημερινή βάση για κάποια διαστήματα, και με πολύ μεθοδευμένη πρακτική. Σαφέστατα και έχουν τα πρωτεία στο μανιπιουλάρισμα της κοινής γνώμης, κάτι που το έχουν ανάγει σε υπέρτατη επιστήμη. Η κάποτε Τέταρτη Εξουσία τώρα προφανέστατα είναι η Πρώτη. Απόδειξη είναι ότι τα κανάλια τείνουν να φυλάσσονται με ελικόπτερα (mega) με πάρα πολλούς μυστικούς σεκιουριτάδες και μπράβους σχεδόν καλύτερα και από την βουλή. Ωστόσο τα κείμενα μας και τα προτάγματα μας διαβάζονται, μελετώνται, κατανοούνται σιγά σιγά από όλο και μεγαλύτερα κομμάτια του πληθυσμού και οι ψευδαισθήσεις που καλλιεργούνε τα μίντια ξεσκεπάζονται αργά ή γρήγορα. Το ψέμμα δεν είχε ποτέ πολύ μεγάλη διάρκεια ζωής.
Δεν μπορούν να μας σκοτώσουν, δεν μπορούν να μας φιμώσουν, δεν μπορούν με τίποτα να μας σταματήσουν. Γιατί οι ιδέες είναι ασύλληπτες και υπάρχουν σύντροφοι που δεν διστάζουν να ρισκάρουν σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς ακόμα και την ζωή τους, την ελευθερία τους, το πιο πολύτιμο αγαθό για έναν αναρχικό και να συνεχίζουν να αντιστέκονται με κάθε τρόπο.
Η σκέψη μας και η καρδιά μας είναι μαζί τους.
Στεκόμαστε περήφανα αλληλέγγυοι στο αναρχικό στέκι Ναδίρ.
Στεκόμαστε αλληλέγγυοι σε κάθε αναρχικό αγωνιστή που είναι έγκλειστος στα κελιά της δημοκρατίας, που διώκεται ποινικά, που καταδιώκεται, συκοφαντείται και συνεχίζει να υπερασπίζει τις επιλογές του και να κρατά ανυποχώρητη στάση.
ΟΥΤΕ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ ΣΤΟ ΔΙΚΑΙΟ, ΣΤΟ ΘΑΡΡΟΣ, ΣΤΗΝ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ.
Πυρήνας εξεγερμένων Θεσσαλονίκης.