Στις 27 Ιουνίου δικαζόμαστε με την κατηγορία της προτροπής σε κακουργηματικές πράξεις για τρία κείμενα που κυκλοφόρησαν τη στιγμή που εμείς βρισκόμαστε αιχμάλωτοι στις φυλακές του κράτους . Το ένα από τα κείμενα είναι μία ανάληψη ευθύνης για εμπρησμό οχήματος τηλεοπτικού studio από την ομάδα «Αποκλίνουσες Συμπεριφορές» του Διεθνούς Επαναστατικού Μετώπου (IRF) και τα άλλα δύο είναι δικές μας ανακοινώσεις για την εισβολή των μπάτσων στο αναρχικό στέκι Ναδίρ καθώς και για την ανάκριση που ακολούθησε…
Η επίμαχη φράση που ενόχλησε τη δικαστική μαφία είναι : «ούτε ένα χιλιοστό πίσω, εννιά χιλιοστά στα κεφάλια των μπάτσων».
Θα μπορούσαμε να μην σπαταλήσουμε ούτε μία λέξη γι’ αυτήν την υπόθεση. Οι νομικές συνέπειες αυτής της νέας δίωξης είναι για μας μια σταγόνα στον ωκεανό.
Γνωρίζουμε ότι έχουμε μπροστά μας έτοιμες καταδίκες πολλών δεκαετιών φυλακής. Πόσο θα μπορούσαν να μας ενδιαφέρουν λίγοι μήνες παραπάνω από μια κατηγορία πλημμεληματικού χαρακτήρα; Κι όμως… ένας αναρχικός της πράξης δεν μπορεί να σκέφτεται με τον νομικό συλλογισμό ενός δικηγόρου.
Αυτή η δίωξη αποκτά μία ξεχωριστή πολιτική αξία. Όπως έχει αποδειχτεί, το κράτος, οι εισαγγελικές αρχές και οι αστυνομικές υπηρεσίες έχουν δοκιμάσει επανειλημμένα εναντίον της Σ.Π.Φ. όλες τις νέες μεθόδους και τακτικές (ηθικές αυτουργίες σε προφυλακισμένα μέλη της Συνωμοσίας, παράταση προφυλάκισης με νέα προφυλάκιση λίγες ώρες πριν λήξει το 18μηνο σε σύντροφό μας που νοσηλευόταν σε νοσοκομείο ως απεργός πείνας, συνεργασία Ιταλικών- Ελληνικών αρχών για πιθανή έκδοσή μας στην Ιταλία, με νέες διώξεις κειμένων κ.α.
Έχει γραφτεί κάπου πως όσο περισσότερο σε κυνηγάει ο εχθρός σου, τόσο περισσότερο αποδεικνύεται ότι έχεις καταφέρει δυνατά χτυπήματα εναντίον του.
Για μας οι κατηγορίες που γεμίζουν τις χιλιάδες σελίδες των δικογραφιών μας, είναι τίτλος τιμής. Όμως θέλουμε να τονίσουμε πως ως αναρχικοί της πράξης ό,τι αφήνουμε πίσω μας αναπάντητο γίνεται παρακαταθήκη για το μέλλον ενώ αντίθετα ό,τι κερδίζουμε δημιουργεί την προοπτική μας.
Το γεγονός ότι οι δεσμοφύλακες μπορούν να κρατούν δυόμιση μήνες συντρόφους κλειδωμένους στην απομόνωση, χωρίς να ενεργοποιούνται τα επιθετικά αντανακλαστικά της αναρχικής αλληλεγγύης (εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων) είναι αδιαμφισβήτητα μία ήττα.
Οι καθημερινές επιθέσεις από θρασύδειλα φασιστάκια και η παρουσία τους στο δρόμο, στις πλατείες, στις γειτονιές, αν δεν συναντηθούν με τα αντίστοιχα αντίποινα από τη δική μας όχθη με μαχαίρια, σιδερογροθιές, φωτιές και εκρήξεις θα αποτελέσουν οπισθοχώρηση του εσωτερικού εχθρού.
Η υποχώρηση των επιθετικών ενεργειών του νέου αναρχικού αντάρτικου πόλης (με εξαίρεση τους αναρχικούς της πράξης και τους πυρήνες της FAI–IRF) απέναντι στις συνθήκες έντασης της κοινωνικής μηχανής είναι προφανώς μία νίκη του φόβου και της καταστολής.
Δε θέλουμε ν’ αφήσουμε το φόβο και την ηττοπάθεια να γίνουν η σκιά μας .Σε πείσμα των καιρών παραμένουμε αμετανόητα ξεροκέφαλοι και συνεπείς. Δεν πρόκειται να χαμηλώσουμε την ένταση του λόγου μας ούτε να αφοπλίσουμε τις λέξεις μας.
Το γεγονός ότι κατηγορούμαστε με τα κείμενά μας για «προτροπή τέλεσης κακουργηματικών πράξεων» σημαίνει πως τα λόγια μας μπορούν ακόμα να επικοινωνήσουν με τους αμφισβητίες και τους αρνητές της εποχής μας και να μεταμορφωθούν σε πράξεις. Είμαστε περήφανοι γι’ αυτό. Ποτέ δεν μας άρεσαν τα κούφια λόγια. Παράλληλα ποτέ δεν πιστέψαμε ούτε και συμβιβαστήκαμε με τις δημοκρατικές ελευθερίες και τα δικαιώματα. Πάντα θεωρούσαμε ότι λειτουργούν ως «βιτρίνα» του αστυνομικού κράτους και της κοινωνικής μηχανής.
Με τις διώξεις των κειμένων μας, αποσύρονται και οι τελευταίες ψευδαισθήσεις που μπορεί να διατηρούν κάποιοι για τη δημοκρατία. Τώρα τραβιέται η κουρτίνα της ελευθερίας του λόγου και προβάλλει η δικαστική λογοκρισία. Κι όμως αυτό είναι καλό… Γι’ αυτό ποτέ δε θα μιλήσουμε για την «ποινικοποίηση» του λόγου και των ιδεών»
Πάντα πιστεύαμε πως η εξεγερσιακή θεωρία συνοδεύεται από αναρχικές πρακτικές όπως και το αντίστροφο.
Λόγος και πράξη είναι αδιαίρετες έννοιες. Η θετική πλευρά της δίωξής μας είναι η πόλωση. Εφ’ όσον οι ψευδαισθήσεις αποσύρονται από το προσκήνιο ο καθένας παίρνει θέση. Δεν υπάρχουν αθώοι.
Στον φόβο της καταστολής απαντάμε με τη δύναμη της επίθεσης. Η άγνοια και η αδιαφορία καταργούνται και τώρα μιλάνε οι αποφάσεις.
Το δίλημμα είναι ξεκάθαρο. Ή με την κοινωνία του υπάρχοντος ή με τους αρνητές της εποχής μας, ή εφησυχασμένος πολίτης ή αμφισβητίας ταραχοποιός , ή αιώνια αγανακτισμένος διαμαρτυρόμενος ή αναρχικός της πράξης, ή κανόνας ή εξαίρεση, ή τώρα ή ποτέ.
NOT A MILIMETER BACK
ΕΝΝΙΑ ΧΙΛΙΟΣΤΑ ΣΤΟΥΣ ΔΙΕΥΘΥΝΤΕΣ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΥΠΗΡΕΤΕΣ
ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΜΗΧΑΝΗΣ.
Υ.Γ. Στο δικαστήριο που καλούμαστε, περιφρονούμε τις δικαστικές μαριονέτες και αδιαφορούμε για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων μας. Άλλωστε τα δικαιώματα που μας «παραχωρεί» η δημοκρατία τα έχουμε ρίξει στη φωτιά προ πολλού μαζί με τις νόμιμες ταυτότητές μας.
Η παρουσία μας εκεί και η στάση μας αποτελεί άλλη μία ύβρη και μία προσβολή ενάντια στους ιεροεξεταστές των νόμων.
Είναι ένα μικρό μέρος του συνολικού αναρχικού πολέμου που έχουμε κηρύξει ενάντια στην κοινωνία του κράτους.
Τα φυλακισμένα μέλη της Σ.Π.Φ.
πρώτης περιόδου και ο αναρχικός της πράξης
Θεόφιλος Μαυρόπουλος